Even over Maxim Hartman gisteravond
Had me gisteren gezegd dat ik vandaag zou schrijven over Maxim Hartman en ik had gelachen.
Hard ook. Want Maxim Hartman is niet echt de focus van mijn aandacht. De wereld heeft ze nodig hoor, een tikje onaangepaste types die wat spice over het leven strooien, en bovendien houd ik wel van brommende mannen met een mening. Jan Mulder, Martin van Roosmalen, boos en brommend, maar goddank overtrokken door een vierseizoenendekbed levenservaring met daaronder een klein, warm hartje. Bij Maxim Hartman heb ik dat gevoel iets minder. Hij leek me het type dat niemand echt leuk vindt en het in principe gewoon liever oneens dan eens is. Zijn goed recht, maar ik fiets liever een blokje om.
Gisteravond had Renze Klaver hem in zijn nieuwe talkshow uitgenodigd omdat Renze worstelde met wat Maxim-issues. Aan de ene kant kon hij om hem lachen en waardeerde hij zijn eigenheid, aan de andere kant begreep hij de behoefte om onnodig en ongevraagd te kwetsen niet. Renze kwam met wat voorbeelden die ik hier niet ga herhalen want ik houd het liever gezellig, maar die waren niet mals. Waar je verwachtte dat iemand zou inbinden en zou zeggen dat bepaalde dingen na vier bier en een verhit moment waren gezegd, nam Maxim niets terug. Sterker, hij wenste de wereld meer woede. Want verdriet, daar had je niks aan. Ondertussen deelde hij sneer na sneer uit aan tafel. Aan Fred Teeven die noemde dat Maxim dit misschien deed omdat het een aardig verdienmodel was zei hij: ‘Dat kwertst me echt.’ Apart, dacht ik, je vergelijkt Nikkie Tutorials met een Poolse prostituee (sorry, ik moet het zeggen omdat dit duiding nodig heeft) omdat ze te veel make-up draagt en jij make-up haat, maar als iemand suggereert dat jij een verdienmodel te pakken hebt met je boze opmerkingen ben je gekwetst? Oké. Toen Ilse DeLange toch lief naar hem lachte, kreeg zij te horen dat ze kattengejankmuziek maakte. Maxim klopte zichzelf nog net niet op de borst, maar hij zat als een provocerend baasje rond te kijken op zoek naar een vers zieltje dat hij kon breken.
En toen zei hij iets. Dat hij ook vervelende opmerkingen terugkreeg die pijn deden. Zo was zijn oudste zoon overleden en daarover had iemand iets vreselijks gezegd. Dat deed pijn. En toen wist ik het: Maxim is niet boos, Maxim heeft verdriet. Ik dacht ineens aan de beroemde schrijver in het boek The Fault in Our Stars, die zo ongekend gemeen deed omdat hij de wereld haatte. Zoveel verdriet dat je gaat roepen en kwetsen, zodat iedereen boos is op jou, maar dat is minder erg dan verdriet. Ik vond het sneu, voor iedereen.
Door: May-Britt Mobach
