Wanneer ze niet even zeggen dat er iets tussen je tanden zit
Stel je voor dat je de belangrijkste afspraak van je leven inloopt met je gulp open, een snotje in je rechterneushoek of een blad sla tussen je tanden.
Jij was van plan indruk te maken op je verse schoonouders, je ging wel even die baan binnen hengelen of de liefde van je leven omverblazen, maar helaas.
Voel je die? Pijnlijk hè? Precies daarom vind ik dat er een meldingsplicht moet komen op restjes tussen de tanden. Wie je ook ziet met welk restant dan ook, zég het ze mensen. Het is gewoon gemeen om iemand met zo’n overblijfsel rond te laten lopen.
De blubbertjes
Ik hengelde zojuist een blad basilicum linksachter uit mijn mond. Dat had heel raar uit kunnen pakken en zichtbaar kunnen worden als ik nét wat te uitgebreid had gegrijnsd. Natuurlijk zeg je dan quasi geestig ‘dat bewaarde ik even voor later’, maar het blijft allemaal een beetje gênant. Het zou daarom strafbaar moeten zijn als mensen hier niks van zeggen. Heb wat compassie met je medemens.
En natuurlijk voel ik ook ongemak om dat tegen een wildvreemde/vage bekende/schoonvader te moeten zeggen. Je wijst toch op iets afwijkends en het is ook een beetje goor, maar juist daarom. Alles is beter dan dat iemand er later achter komt en zich de blubbertjes schrikt voor de spiegel, want wat maakt jou dat voor een persoon? Je maakt trouwens echt vrienden voor het leven als je iemand wél op zoiets wijst. Ik heb nog steeds een innige band met de serveerster van mijn favoriete restaurant doordat ik haar subtiel attent maakte op een open-gulp-situatie.
Zere bek
Mensen moeten eigenlijk voor de rest van hun leven verbannen worden van elke sociale activiteit, als ze een metgezel niet op de hoogte brengen van etensresten tussen het gebit. En voor straf verplicht voedsel eten dat altijd ongemakkelijk tussen je tanden blijft haken en dat het liefst ook nog een beetje voor een zere bek zorgt.
Zo. Háát aan de mensen die je met een hele kruidentuin in je mond een presentatie laten geven.
De selfiecheck
Ik schrijf dit trouwens in een foodhall. Daar zit ik aan een hele lange tafel, waar ook andere mensen aan mogen schuiven. Heel millennial en heel schrijver-achtig van me. Gewoon opgaan in de omgeving, kop koffie erbij en daarna even lunchen. Alleen bij dat laatste kan het dus gruwelijk misgaan. Een bekende zégt meestal nog wel dat er iets is blijven steken tussen je tweede tand links bovenin, maar een onbekende? Nope, no chance.
Na het eten van mijn lunch inspecteer ik daarom eerst met mijn tong tand voor tand op achtergebleven voedsel en bij twijfel doe ik de selfiecheck. Gewoon even doen alsof je iets opzoekt op je telefoon, de front-camera aan en goed grijnzen naar jezelf. Het heeft me veel, maar echt veel, schaamte bespaard. Beloof me dan nu maar gewoon dat je het voortaan altijd zegt als je iets ziet.
Door: Redactie Franska.nl
