Wanneer vervang je je bh?
Mijn oude bh’s hebben al een grappige bestemming
Waarom, o waarom, heeft iedereen ineens een mening over bh’s? Het ligt misschien aan mij, maar overal lees ik er iets over. Of we hem wel goed aantrekken bijvoorbeeld. Maak je hem eerst vast en stap je er dan met je voeten in? En sjor je daarna de handel omhoog? Is bh trouwens ‘hem’ of ‘haar’? Ik zou dat laatste logischer vinden. Of trek je haar (ik doe voortaan ‘haar’) over je hoofd aan, nadat de haakjes vastzitten? Ik doe gewoon mijn armen naar achteren en maak de boel vast. Wat ik niet wist, en dankzij deskundigen nu wel, zegt de manier waarop je je bh aantrekt, iets over je karakter. Ik ben vergeten wat precies. Info waar je niets aan hebt, kun je beter meteen vergeten. Las ik ook ergens.
Een volgende prangende vraag is deze: wanneer vervang je je bh? Ik doe er járen mee. Totdat de gaten erin vallen. En dat mag niet, want het moet elk half jaar. Ik ben me daar een pannenkoek, zeg! Maar nu had ik toch een probleem: ik had nog maar één bh. Man zag het probleem niet. Even naar de PEP (soort Action in zuidelijk Afrika), vond hij. ‘Heb je gezien welke maten daar hangen?’, riep ik chagrijnig. Nee, hij niet, omdat dit niet helemaal in zijn belevingswereld voorkwam.
Waar je ze wel kunt krijgen: op straat, bij de rijdende winkels. Zie de foto. Maar passen? Zien jullie het voor je? Op straat? Terwijl de winkelier een chitenge ophoudt, opdat ik niet te zien ben voor de voorbijgangers? Toen ruimde ik mijn kasten op. Vond ik er ineens zes. Wel hingen ze allemaal zo’n beetje tegen het einde van hun lubberende leven aan, maar voor die laatste maanden in Zambia kan het nog best.
Voor veel vrouwen op het platteland is een bh een luxe-artikel. Heb je continue een kind aan de borst, dan is het onhandig, vinden ze. En je ziet hier hangers tot in de taille. Hoe je die ooit in een bh moet wurmen? Maar wie er eentje draagt, gebruikt haar als opslagplaats. Ze stoppen er hun geld, sleutels en boodschappenbriefjes in. Ik was zo blij toen ik dat ontdekte. Dat doe ik ook altijd.
Ik kom vaak in Kachipu, een dorp waar vrouwen geheimzinnige dansen opvoeren waarbij mannen niet welkom zijn. Er circuleren een paar bh’s onder de dames en degenen die een bepaalde dans uitvoeren, mogen ze aan. Zie de foto. Rechts in de hoek geeft een vrouw haar kind de borst. Geen punt. Daarom hou ik zo van dit land: zoveel dingen waar wij een punt van maken, zijn hier zo discussieloos gewoon. De vrouwen van Kachipu hebben trouwens mijn oude bh’s al besproken. Dáár gaan ze straks heen.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
