Wakker worden met Flo
Ik lig in bed en hoor een kraak. Ik weet precies wie die kraak veroorzaakt en waar die persoon zich bevindt.
Flo is, nadat ze als een slak onder een deken gekropen in slaap is gevallen, midden in de nacht wakker en voegt zich nu bij ons. Ik trek het dekbed vast omhoog, schuif een beetje opzij en kieper het dikke kussen weg (ik weet inmiddels hoe ze het graag heeft) zodat alleen een dun hoofdsteuntje achterblijft en leg mijn arm alvast klaar zodat zij haar zachte hoofdje erop neer kan vlijen.
Rond een uur of zes begint ze te draaien. ‘Snuffelen als een panda, mama’, commandeert ze. Ik mompel iets dat ik alles straks doe. Straks, als het wekkertje is gegaan. Natuurlijk neemt ze daar geen genoegen mee. Met mijn voorstel om allebei op onze zij te liggen, gaat ze akkoord. Lepeltje lepeltje wil het nog weleens lukken om de slaap te verleiden tot een ‘encore’.
Als er licht door de spleet van het gordijn valt, is haar (toch al niet enorm grote) geduld op. ‘Hikken als een panda, mama.’ Ik doe braaf een poging. ‘Neehee, als een jongenspanda moet je hikken. Zo: hik hik hik hik hik.’ En of het ook wat harder kan allemaal. Het argument dat mijn stem nog even op gang moet komen, wordt vanzelfsprekend niet geaccepteerd. Vertellen moet ik. Over die panda.
Van onze laatste vakantie in Italië hebben we een boekje meegenomen en daaruit lezen is haar nieuwe hobby. Over een panda die zijn moeder kwijtraakt in de jungle. Met de hulp van een olifant, een orang-oetan en een kleine tijger komen ze uiteindelijk terecht in het paradijs. Omdat we het boek inmiddels zo’n 67 keer hebben gelezen ken ik het, ondanks mijn beperkte Italiaans, bijna uit mijn hoofd. ‘Vertellen mama, nu. Al cimo di un albero di bambu… En. Nu jij!’ Het Korps Mariniers had aan Flo een zeer bekwame kandidaat gehad. Mijn nog niet heel actieve stembanden pruttelen zich door het verhaal terwijl ik mijn ogen steeds een beetje verder open. Ik zie haar wangen die altijd iets opgezwollen lijken te zijn, haar bruine wimpers en daaronder haar liefhebbende maar oplettende ogen. Spiedend of ik niet een woord oversla en tevreden de wimpers dichtknijpend als het allemaal precies zoals gebeurt zoals ze wenst. Af en toe vraagt ze me de betekenis van een woord. Ik heb ze allemaal opgezocht inmiddels. Proboscide is slurf, cespuglio struik en cucciola di elefante een olifantenkalfje.
Ze legt haar wang tegen de mijne. ‘En felice, mama. Wat betekent dat?’ vraagt ze aan het eind van het verhaal. Ik kijk haar aan, sla allebei mijn armen om haar lijfje, zoen haar zachte neusvleugel (er past precies een lip boven en een onder) en zeg: ‘Felice betekent dit. Precies en helemaal dit.’
Door: May-Britt Mobach
