Waarom zou een kind eigenlijk geen kostgeld betalen?
Deze knul is 25 en vindt het wel best zo thuis bij zijn ouders.
‘Waarom betalen kinderen geen kostgeld meer aan hun ouders?’ We hadden het er uitvoerig over gehad dat onze vrienden langzamerhand in de problemen komen met hun zoon die op zijn vijfentwintigste nog steeds thuis woont en met geen tien paarden te bewegen is om op zijn minst eens naar woonruimte uit te gaan zien.
‘Weet ik veel waarom dat is. Alsof ik mijn dochter om een bijdrage vroeg toen die nog thuis woonde.’
‘Nee, maar zij was ook op haar negentiende de deur uit.’
Daar had mijn man een punt.
Het is natuurlijk lekker makkelijk voor ons om te roepen dat die gozer de deur uit moet – wat overigens wel echt moet omdat het niet meer werkt daar in huis. De jongen regeert zijn ouders, drijft een wig tussen zijn ouders, houdt zijn ouders uit hun slaap, maakt een grote klerebende van hun huis en geeft ze nog een grote mond ook. Dus nee. Het werkt niet meer. De knul moet gaan wieberen en zijn eigen broek gaan leren ophouden voordat er ongelukken gebeuren.
‘Hij werkt toch?’ vraagt mijn man.
‘Hij werkt inderdaad.’
‘Is het dan niet heel erg gek dat ze geen bijdrage aan hem vragen?’
Ik meende me te herinneren dat ze dat wel ooit gedaan hebben maar dat ze het er maar bij lieten zitten toen hij de gemaakte afspraken niet nakwam – zoals hij alle andere afspraken ook niet nakomt. En om je kind nou de deur uit te zetten lijkt me ook al zoiets.
‘Vroeger was het de normaalste zaak van de wereld dat er kostgeld werd betaald.’
‘Ja. Dat was vroeger ja.’
Maar toch heeft hij écht een punt, die man van mij. Want van dreigementen ligt deze jongen echt niet wakker omdat hij er zeker van kan zijn dat die toch loos zijn en zolang hij zijn hele salaris aan niets anders dan zichzelf hoeft te besteden, loopt het met dat verantwoordelijkheidsgevoel ook geen storm.
Onder het motto dat ik me nergens mee wilde bemoeien belde ik mijn vriendin toch maar even op. Het kostgeld-issue had heel toevallig de verhoudingen weer eens op scherp gezet de laatste tijd. Probleem was dat ze niet wisten hoe het te innen. Wat dan?
We hebben hem de wacht aangezegd. Voor de kerst moet hij eruit zijn en anders zétten we hem eruit. Ik help het ze hopen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
