Aan de buitenkant zie je niets aan me
Hoe kan het dat je zo lang kunt leven zonder dat anderen weten wat er in je omgaat?
Bij mij komt dat, weet ik inmiddels, door mijn fruitig frisse uiterlijk en een flinke dosis verflinking. En oh ja, een sterke verbale cognitie en maskering. Ik kom vaak zelfverzekerd over. Ongelofelijk vind ik dat, maar het is waar.
Ik heb, als je het in het kader van stigmadenken zet, mijn ‘voorkomen’ mee. Ik zie er niet uit als een doorsnee psychiatrische patiënt (hoe die eruitziet weet ik eigenlijk niet maar niet zoals ik er uitzie, toch?).
Of, vraag ik me af, heb ik dan eigenlijk mijn uiterlijk tegen? Zien mensen niets aan mij en houden ze daarom geen rekening met me? Verwachten ze daarom niet dat ik mijn grenzen aan geef en noemen ze me egoïstisch? Vragen ze daarom niet hoe het nu echt met me gaat, de uitzonderingen daargelaten? Wat ik nodig heb om me staande te houden? En dat dat gewoon oké is…
Mijn zoon met downsyndroom heeft wat dat betreft zijn uiterlijk mee. Je ziet direct dat hij een beperking heeft. Men houdt er altijd rekening mee dat hij het anders doet. Dat hij heel langzaam fietst, leert, veel kletst maar ook snel moe is. Dat hij moeilijk te verstaan is. Hij mag zo zijn omdat dat bij zijn beperking hoort. Een beperking die voor iedereen zichtbaar is. Hij heeft recht op passend onderwijs omdat iedereen een plekje mag hebben op een school van zijn keuze, ook met een beperking.
Ik zie er niet uit zoals mensen een persoon met een psychische kwetsbaarheid kennen vanuit films, in ieder geval het grootste deel van de tijd. Ik zie er uit als ‘Hollands Welvaren’, vaak goed verzorgd, gewassen met gekamde haren, zelfs make-up weet ik redelijk netjes aan te brengen. Mijn kleren zijn schoon en heel, ik loop niet heel erg gebogen, ik lach vaak mijn liefste lach. Of zet een zonnebril op. Ik heb snel last van het felle licht. Mijn hart huilt maar ik blijf lachen. Meestal…
Als mensen naar mij kijken dan zien ze dat. Ze zien niets van mijn beperking die zich van binnen afspeelt. Dat dat een masker is weten alleen mijn man en mijn beste vriendinnen. En oh ja, ook mijn kinderen. Als ik binnenshuis ben, ben ik mezelf. Kan ik huilen maar ook echt lachen. Kan ik boos worden maar ook heel erg verdrietig. Van het ene op het andere moment. Blij zijn. Mijn grenzen steeds beter aangeven. Toegeven aan mijn behoefte aan ont-prikkeling.
Ik wil PASSEND LEVEN: mezelf zijn en geaccepteerd worden zoals ik ben
Maar dat is maar een deel van mijn leven. Binnen de veilige muren van mijn eigen huis. Ik wil ook mezelf zijn buitenshuis. En dan niet de hele tijd de sterke vrouw te hoeven zijn die alles snapt zonder te vragen. Die alles voor je oplost, jouw grenzen trekt, voor de ander zorgt zonder aan zichzelf te denken. Altijd gezellig vrolijk, begaan. Een echte alleskunner, een allesdoener. Altijd paraat en beschikbaar.
Ik wil mezelf zijn en geaccepteerd worden zoals ik ben! Dat je weet: zij is soms vrolijk en soms ook plotseling helemaal niet. Dat je weet dat ik snel tegen mijn grenzen aan loop en niet meer weet wat te doen. Dat mensen weten dat ik de informatie gewoon niet zo snel op een rijtje kan krijgen als de gemiddelde vrouw van middelbare leeftijd, maar dat als mij de tijd wordt gegeven en wat hulp dat ik het dan wel voor elkaar krijg. Dat ik snel aan mijn tax zit qua belasting. En dat ik mezelf steeds weer over grenzen duw. Voor de ander.
Dat anderen dat weten en er rekening mee willen en kunnen houden dat lijkt me geweldig!! Dat we in het verlengde van Passend onderwijs Passend Leven krijgen.
PASSEND LEVEN!! Daarom wil ik open zijn. En volgens mij willen heel veel andere mensen dit met mij. Eigenlijk leid ik , denk ik, het leven van vele anderen. Ik leid het leven van die 1 op de 7 die een burn-out krijgt of heeft gekregen. Hoe komt dat dat zoveel mensen dat meemaken? Ze kunnen de druk niet aan. De druk van anders te moeten zijn dan ze zich eigenlijk van binnenuit voelen. Ik ben dus net zoals veel anderen. Dat maakt het al makkelijker. Bijna normaal. Gewoon anders. Anders normaal.
Ik ga er open over zijn. Niet alleen voor mezelf, ook voor anderen. Ik zou zo graag willen dat we allemaal onszelf mogen zijn. Dat mensen elkaars verwachtingen kunnen en mogen bijstellen. Dat je die informatie gewoon kunt delen met elkaar. Daar hebben wij elkaar en de buitenwereld voor nodig.
Doe jij ook mee? Let’s go!
Ook een keer gastcolumnist zijn op franska.nl? Mail je column (van maximaal 400 woorden) naar content@franska.nl. Als je column niet geplaatst wordt, ontvang je daar geen bericht over.
