Waarom wil Mohamed geen vrienden meer met me zijn?
De klik die Margreet heeft met de Egyptische duikleraar Mohamed overstijgt alle cultuurverschillen. Tot ze ontdekt dat ze geen Facebook-vrienden meer zijn.
Eind jaren negentig worden we vrienden: Mohamed en ik. Hij is m’n duikinstructeur tijdens een vakantie in Egypte en op onze duiktrips in de Rode Zee praten we honderduit over alles wat ons bezighoudt. Ik ben zeven jaar ouder dan hij. Als overmoedige eind-twintiger denk ik dat het leven geen geheimen meer voor me heeft en ik deel mijn levenslessen graag met iemand die zoekende is. Mohamed is bezig met de zoektocht die iedere eind-tiener/begin-twintiger bezighoudt: wat heeft het leven voor mij in petto? Wat wordt mijn bestemming? Het blijkt een perfecte match!
De klik die we hebben overstijgt de cultuurverschillen die er tussen ons zijn. Overstijgt ook het clichébeeld van blonde westerse vrouw meets exotische Egyptische man. Onze vriendschap is oprecht en puur platonisch, zonder wederzijdse ‘meerwensen’.
De jaren erop komen vriendlief en ik nog minstens vijf keer terug om samen met Mohamed te duiken. Van duikinstructeur wordt hij duikmaster, van onder aan de ladder klimt hij op tot directeur van z’n eigen duikschool. Elke keer als we elkaar ontmoeten herinnert hij er mij aan dat ik hem dit heb voorspeld, die eerste keer: dat hij op een dag zijn eigen duikschool zal hebben. Dat en een mooie vrouw!
Als Arabier toevend onder de westerlingen staat hij met z’n benen in twee werelden. Aan de ene kant is hij oprecht en overtuigd moslim. Aan de andere kant verkeert hij op de boot en onder water dagelijks met vrijdenkende westerlingen. Op de een of andere manier weet hij die twee met elkaar te combineren. Het respect voor vrouwen dat z’n religie hem bijbrengt, neemt hij mee in zijn contact met westerse vrouwen, ook als die in bikini naast hem een sigaretje zitten te roken. Ik merk pas hoe bijzonder dat is als hij ons op een avond meeneemt naar een openluchtconcert waar ik, ondanks m’n lange broek en mouwen, vrijpostig wordt betast door z’n landgenoten. Hij legt het cultuurprobleem uit zonder te oordelen: ‘Veel mensen hier denken dat alle westerse vrouwen losbandig zijn omdat ze hier in het openbaar rondlopen. Dat zijn ze niet gewend.’
Een reis naar Mekka doet hem het licht zien, een levensveranderende gebeurtenis
Hijzelf weet niet in welke wereld hij het moet zoeken en meermaals nodigen we hem uit eens bij ons te komen. Een reis naar Mekka doet hem het licht zien. Een levensveranderende gebeurtenis waarvan hij me via Facebook op de hoogte houdt. Hij ziet er prachtig uit in zijn witte djellabba.
En dan, ineens, na jaren, kom ik erachter dat we geen Facebook-vrienden meer zijn. Heeft hij me ontvriend? Mohamed?!? In een wereld waar radicalisering de krantenkolommen vult, bloedt m’n hart. Want als zelfs deze mooie, zuivere vriendschap ten ondergaat door deze wereldtweedracht, dan is er geen hoop meer voor de rest van de wereld.
Vol ongeloof stuur ik hem een berichtje: ik ben verdrietig dat we geen vrienden meer zijn. Wat ging er mis?!
Z’n verlossende antwoord komt al binnen een paar minuten: ‘Mijn beste vriendin Maggy, ik mis je zo! M’n account was opgeheven en ik kon je nergens terugvinden! Weet: je bent voor mij mijn beste vriendin!’
Vol blijdschap bellen we elkaar en sluiten we elkaar virtueel in de armen. Onze vriendschap blijft! Vorige week stuurde hij me een foto van hem en een mooie vrouw met de woorden: ‘Volgende maand gaan we trouwen, net zoals jij hebt voorspeld.’ Lieve vriend, heel veel geluk gewenst!
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
