Waarom kunnen we niet gewoon blij zijn met onze rimpels?
Sinds ik 50-plus ben lopen mijn sociale media er vol mee: hoe ik mijn rimpels weg kan smeren, wat ik nog wel en niet mag dragen, geschikte kapsels voor senioren en wat echt niet meer kan op mijn leeftijd. Het irriteert me mateloos.
Oud zijn is blijkbaar iets naars. Voor vrouwen dan, want mannen komen prima weg met lachrimpeltjes en grijze lokken. Dat vinden we sexy. Vrouwen van dezelfde leeftijd niet.
Overal lees ik dat je als 50-plusvrouw ‘onzichtbaar’ bent, moeilijk aan een baan komt en niet best ligt in de relatie-appmarkt. Ik herken er niets van. Nou ja, dat van die relatie-app weet ik niet, want ik ben al een jaar of tien ‘bezet’. Wel heb ik op mijn 53ste mijn vervelende baan opgezegd en had ik in no-time een nieuwe. Bovendien startte ik mijn eigen tekstbureau waarvoor ik het werk amper aankan. En onzichtbaar? Er wordt inderdaad niet meer naar me gesist of gefloten en mannen vallen niet meer spontaan van hun fiets als ik langsloop. Maar vreemde mensen (ook mannen) maken wel een gezellig praatje of een grapje als ik ergens binnenstap. En dat is prima.
Ik zie jonge meiden met opgespoten lippen, voorhoofd, borsten en billen, terwijl ze van zichzelf al heel prachtig waren. Zo zonde. Als ik erover mopper, zegt mijn dochter: ‘Doe eens niet zo onaardig over botox, mam. Als je nou ongelukkig bent met hoe je eruitziet, dan mag je daar toch gewoon iets aan doen?’ Daar moet ik over nadenken. Natuurlijk wil ik niet dat mensen ongelukkig zijn. Maar het punt is: waarom zijn we ongelukkig met onze rimpels, kipfiletarmen en grijze haren? Waarom vinden we alles wat jong en knap is mooier? In andere culturen staat ouderdom gelijk aan kennis en wijsheid. In Ghana bijvoorbeeld zijn grijze haren en rimpels welkom, want daar wordt ouderdom geassocieerd met levenservaring, wijsheid en gezag. Dat klinkt heel wat beter dan ‘afgeschreven’ zijn.
Pas zag ik een aflevering van Het Perfecte Plaatje, waarin ouderen model waren. Prachtige mensen, grijs en met rimpels maar stralend en fit, in felgroene of knaloranje pakken. Echt de perfecte plaatjes. Zo wil ik ook oud worden: mooi, mét rimpels. Stijlvol, kleurrijk en een beetje gek, zonder rekening te houden met wat hoort op onze leeftijd. Een stuk wijzer dan toen ik twintig was, met lijnen van vreugde en verdriet. En daar ga ik tróts op zijn.
