Franska.nl

Baby’s, peuters, kleuters… kleine kinderen in het algemeen, ik ben er gek op. Als ik een bekende zie met een kinderwagen, duik ik er meestal bovenop. Hoe leuk toch, zo’n klein spekkig baby’tje. Oh, wat kun je daar heerlijk mee kroelen. Of lekker voorlezen aan een peuter. Uren op schoot met een boekje over Dikkie Dik. Of prutsen in de keuken met een kleuter. Hartstikke gezellig. Maar wel met die van een ander hè? Niet met kinderen van m’n eigen kinderen. Want oma worden? Ik moet er nog niet aan denken.

Maar om mij heen zie ik natuurlijk ook dat het soms anders gaat dan je zou willen als je ouder wordt en (hopelijk) meer tijd tot je beschikking krijgt. Vriendinnen die, vaak naast een drukke baan, moeten mantelzorgen voor ouders op leeftijd of een zieke partner. Kinderen die extra tijd en aandacht blijven vragen, ook al hebben ze inmiddels stemrecht en een rijbewijs. Niet zo gek dat je af en toe snakt naar een beetje meer vrijheid, toch?

Mijn oudste puber is zelf nog een kind. Kan nog geen eitje bakken. Is natuurlijk mijn eigen schuld, teveel verwend. Maar als ie straks op kamers zit weet ik zeker ie het wel kan. Van dat eitje. Want dan moet ie wel. Omdat ik er dan niet ben om dat eitje in de pan te doen.

Hoe heerlijk ik het ook vind om voor mijn kinderen te zorgen, ik kijk er ook enorm naar uit om dat later, als ze eenmaal op zichzelf wonen, een tijdje niet te doen. Want ik heb eindelijk mijn droombaan. En een heel leuke meneer, waar ik nog graag veel en ver mee op stap wil. En straks dus een heleboel extra tijd, die ik lekker aan andere dingen wil gaan besteden dan aan zorgen. Een cursus Spaans bijvoorbeeld. Of wandelen naar Santiago de Compostella. Een paar maanden in Parijs wonen als een echte Parisienne. En zo staat er nog veel meer op mijn wensenlijstje. 

Dus ja, oma worden lijkt me hartstikke gaaf. Ik zou het fantastisch vinden als mijn kinderen ook kinderen wensen. En natuurlijk hoop ik dat ik het vertrouwen krijg dat ik op dat kleintje mag passen. Liefst heel vaak en lang. Maar dan graag pas over minimaal tien jaar. (Hoewel ik daar uiteraard geen bal over in te brengen heb…) Want ik heb het zelf nog veel te druk met groot worden.