Waarom in september op vakantie gaan de hemel en de hel tegelijk is
Tot je weg bent hoor. Daarna is het leven goed.
Allereerst: ik weet dat het een luxe is om op vakantie te kunnen. Dat gezegd hebbende: als je gaat, is september echt heerlijk en de hel tegelijk. Tot je weg bent hoor, daarna is het leven goed en exact zoals je het graag ziet. Sproeten, wakker schrikken van dat boek dat op je neus klettert als je in slaap valt en alcohol bij de lunch. Wat ik zeg: precies zoals ik mijn leven graag heb. Maar tot je gaat…
Ook niet helemaal trouwens, want de grote vakantie (zoals ik ‘m vroeger liefkozend noemde) heeft flink wat voordelen. Zo is de spits geen spits, waar ik mezelf normaal over de A2 naar de redactie worstel is het nu een soort van leeg circuit met alleen ik en mijn scheurijzer. Op kantoor gaat de telefoon nauwelijks, je ontvangt niet echt urgente mail en je krijgt projecten af die van proporties Himalaya zo hoog leken. Bij de lunch strijk je even neer op het terras op de hoek, want ook jij hebt zon nodig en je hebt zowaar een tafel, want jullie zijn maar met z’n vieren op kantoor en dan hoef je niet te reserveren. De sportschool is leeg, waardoor er plaats is onder de douche. Niemand die het laatste beetje havermelk uit het pak knijpt voor je neus. Alles pais en vree, voor zover. Tót de rest terugkomt.
Wat natuurlijk reuzegezellig is hè, begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn collega’s en al hun decibellen. Alleen zij bulken en gonzen en spatten uit elkaar van energie en allerhande ideeën die gisteren moesten gebeuren, want vandaag is al best laat. En jij (ik) check in het systeem nog even mijn ticket om te zien of ik niet per abuis de verkeerde datum in mijn agenda heb gezet. We zijn gewoon minder gesynct als dat we normaal zijn. Zij zeggen af en toe dat je vast toe bent aan vakantie (want je ziet er wat verlept uit) en jij (ik) perst er een laatste sprint op kantoor uit en probeert te verbloemen dat je elke avond na het eten op de bank in slaap valt, want je bent een beetje moe. Wat ik zeg: niet zo gesynct.
Tegelijk is het dus weer heaven, want iedereen is terug en jij mag nog. Daar mag je daarom ook niet over klagen en dan is het uiteindelijk ook gewoon eind goed al goed. Als je dit leest zijn mijn collega’s even vrij van mij, ik ben vermoedelijk de helft van mijn koffer weer aan het leeghalen omdat-ie te zwaar is. Nu al zin in, tot over drie weken. Fris en fruitig, beloofd.
Door: Adeline Mans
