Waarom ik straks toch weer Eurovisie Songfestival kijk
Nederland heeft natuurlijk ook een paar geweldige inzendingen gehad.
Ieder jaar na het Songfestival roep ik dat ik nooit meer kijk. Het duurt te lang, verkeerde liedjes winnen, ik ben er klaar mee. Maar een jaar later zit ik toch weer voor de buis.
Want ondanks alles geniet ik van het Songfestival. Het is grappig, vrolijk en heel vaak vals. Maar er komen ook mooie liedjes en grote artiesten uit voort. Abba is natuurlijk de bekendste groep, maar ook Celine Dion deed ooit mee en de Ierse Johnny Logan heeft nog steeds een plekje in mijn hart. Er zijn liedjes die je ook jaren later nog mee kunt zingen, zoals Ein bisschen Frieden, Save your kisses for me en Ding-a-Dong van Teach-In. En wat dacht je van Nel blu di pinto blu? Nooit van gehoord? Vast wel, waarschijnlijk ken je het als ‘Volare, oho’. Stamt uit 1958 en is nog steeds een hit op ieder feestje.
Nederland heeft natuurlijk ook een paar geweldige inzendingen gehad. Anouk, Trijntje, Waylon, de Toppers, Douwe Bob. Die behaalden allemaal geen eerste plaats. Bij Ilse en Waylon scheelde het niet veel, maar tegen een vrouw met baard konden zelfs zij niet op. Het liedje dat wel won, van Duncan Laurence, alweer vijf jaar geleden, vond ik zo vreselijk dat ik er niet eens blij om kon zijn. Op de een of andere manier vind ik altijd het verkeerde liedje mooi – blijkbaar heb ik er geen gevoel voor.
Dit jaar doet Joost Klein namens Nederland mee. Ik dacht eerst dat het een grapje was. Ik had nog nooit van Joost Klein gehoord, en zag een man met een lelijke pony, grote bakkebaarden en een rare bril. Maar eerlijk is eerlijk: op de presentatie van zijn liedje bij Arjen Lubach stal Joost mijn hart. Omdat hij zo lief lacht, omdat hij humor heeft en omdat zijn liedje me 100 procent meevalt. Het is anders, maar eigenlijk best leuk. En het blijft als een heuse oorwurm in je hoofd zitten.
Al googelend leer ik meer over Joost Klein. Hij is niet alleen happy hardcore, maar bracht een ook prachtig, gevoelig liedje uit over het overlijden van zijn ouders (Florida 2019), toen hij nog heel jong was. Het raakt me. Die grappige lachebek heeft een verhaal, en daardoor gun ik hem de overwinning nog meer. Dus zaterdag 11 mei zit ik voor de buis, met wijn en chips, om onze Nederlandse afvaardiging aan te moedigen. En als hij niet in de top 10 komt, kijk ik nooit meer!
