Nooit meer een permanentje
Als ik de modemeisjes moet geloven zijn de jaren 80 terug in de mode. Maar er is een ding wat ik echt nooit meer wil.
Hartstikke leuk hoor, die schoudervullingen, buttons en neonkleuren. Ik zit met m’n gedachten in no time weer in de jaren 80. En in de kappersstoel voor een permanentje.
Van mijn moeder mocht ik pas aan de permanent toen ik 15 was. En omdat het zo ontzettend duur was moest ik de helft van de 98 gulden zelf betalen. Dus ik werkte me een ongeluk bij de lokale kaasboer waar ik iedere zaterdag kilo’s jong-belegen verkocht achter de toonbank. Maar ik zou beloond worden met golvende krullen en daar droomde ik met mijn superrechte haar van. Want de krulset van m’n moeder gaf me niet wat het mij beloofde. Die krullers van onder de droogkap gaven zo’n sneue golf die er net zo hard weer uitzakte. Toen ik eindelijk het bedrag bij elkaar had gespaard en ik in de stoel met die loeistrakke rolletjes op mijn hoofd zat, voelde ik me toch een vrouw van de wereld. Ik vond dat ik werkelijk beeldig de deur uitging, maar moest op de fiets door de regen weer naar huis. En zoals iedereen weet is vocht de hel voor gepermanent haar dus binnen de kortste keren had ik een soort van pluis op mijn hoofd waar ik bijna niet doorheen kon kammen. Ik sta lachend op de foto met m’n pluizige toef, dus blijkbaar was ik er wel heel erg blij mee.
Veel meiden uit mijn klas hadden de permanent al wel op hun hoofd zitten en dat wilde ik dus ook. Als ik nu de foto’s zie van die retehippe looks van toen vraag ik me af wat ons bezielde, maar dit was toch echt hoe het moest als je 15-16 of 17 jaar oud was. Hoe dol ik ook op krullen ben, ik wil nooit meer een permanentje. Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
