Oké, ik ben een sukkel, ik geef het toe, ik ben een watje, een onhandige nerd. Maar ik HAAT Marktplaats, met een diepe, gefrustreerde haat. Want iedereen is anoniem, iedereen kan liegen, je weet nooit zeker of iemand betrouwbaar is.
Het schijnt mogelijk te zijn – gewoon iets op Marktplaats zetten, het vlot verkopen en er ook nog leuk aan verdienen. Maar ik kan het niet. Ik doe het stom, ik doe het onhandig, ik geloof alles en dat moet je niet doen, ik vind het zielig om mensen af te zeggen en dat moet je niet vinden. Tussen mij en Marktplaats zal het nooit wat worden.
Neem dat opklapbed dat ik gratis af te halen op Marktplaats zette. Iemand reageerde, met een schuilnaam natuurlijk want dat doet iedereen. Ik blij, adres gegeven, afspraak gemaakt, niemand kwam opdagen. Marktplaats is als een schimmig plein waar gemaskerde mensen een hand uitsteken en die, op het moment dat je ‘m wilt grijpen, weer terugtrekken.
Zette ik het op Facebook, reageerde er een Facebookvriend die echt bestond, die gewoon kwam aanrijden en het opklapbed hup in de auto slingerde en wegreed. Geregeld.
En toen had ik nog die bank die de schoondochter van een vriendin eerst graag wilde hebben en daarna ineens toch niet – die moest snel weg, want de opleverdatum van het huis naderde met rasse schreden. Het was een designbank en ik dacht nog even dat ik er wat mee kon verdienen. Op Marktplaats. Met foto’s. Iemand reageerde, ik blij, adres gegeven, gewacht, hoorde ik er niks meer van. Gratis afhalen dan maar. Iemand anders reageerde, ik blij, gewacht, niks meer.
Nood geklaagd bij mijn dochter. ‘Heb je de advertentie al verwijderd?’ vroeg ze. ‘Dat moet je nooit doen, voor het weg is. Wacht maar, ik zet hem er weer op, ik doe het voor je.’
Zucht. Het was me uit handen genomen. Maar toen bleek die ene ineens toch geïnteresseerd. En precies op het moment dat ik een mail kreeg dat ze morgen kwamen, appte mijn dochter dat er iemand anders morgen kwam. Die er heel blij mee was.
Maar die ene wilde hem nu ook. En die ging zielige berichtjes sturen. We hadden toch een afspraak? Dat ze al betaald had voor het transport. Dat zou ook wel niet waar zijn. Maar wat moest ik nu?
‘Gewoon hard zijn,’ zei mijn dochter, ‘je hebt al iemand. Zo is Marktplaats.’
Dus ik ben geen haar beter dan die anderen. Ik bied iets aan, ik maak een afspraak, en ik trek het terug. Op Marktplaats kun je niemand vertrouwen. Zelfs mij niet.
Daarom haat ik Marktplaats. Met een diepe, gefrustreerde haat.
