Allebei. Het moet in balans zijn .En soms heb je geen keus Wat ik wel heel treurig vind is dat allerlei werk wat vroeger betaald werd nu door vrijwilligers moet worden gedaan. Maar als je je bij iets of iemand betrokken voelt maak je daar uit jezelf al tijd voor vrij toch?
28 november 2018door Pido
Ben altijd bereid een ander te helpen! Doe ook vrijwilligerswerk in een museum.
28 november 2018door Esther
Balans moet er inderdaad zijn. Maar geen tijd vrijmaken voor een ander vind ik vrij egoïstisch. Wij leven hier samen en hebben elkaar nodig.
28 november 2018door Marjori
Ik heb heel veel vrijwilligers werk gedaan, ik vond dat heel leuk. Maar nu moet ik zelf alle zeilen bijzetten. Ik kan nog wel luisteren naar andere mensen. En sommige mensen hebben het inderdaad al druk genoeg.
28 november 2018door Aly Overvelde-Beettjer
Op tijd en plaats hebben we allemaal een ander nodig . Alles wat je geeft komt in het dubbele bij je terug. Wie goed doet goed ontmoet. Wat kan ik er nog meer over zeggen ? ?
28 november 2018door Annette Kraft
Mijn ‘tijd voor anderen’ zit eigenlijk in mijn drukke leven ingebouwd. Het voelt goed zo. Zeker het vrijwilligerswerk voor de Droomdekentjes van de Regenboogboom geeft heel veel voldoening. Zo ook het oppassen op de kleinkinderen. Ik geniet van alles wat ik doe, maar neem de laatste jaren steeds meer mijn beslissingen op het gevoel dat ik erbij heb.
28 november 2018door wieke biesheuvel
Net een uur met iemand zitten bellen die het hard nodig heeft om even opgepept te worden. En verder? Balans ja. Als ik zelf niet in evenwicht ben, heeft niemand iets aan mij.
28 november 2018door Sammie Slang
Tja, zonder vrijwilligers kan er tegenwoordig veel niet gedaan worden. Het is alleen jammer dat je ook van vrijwilligerswerk overspannen kunt raken.
28 november 2018door Anneke
Jarenlang mantelzorger geweest voor mijn ouders. Even op adem gekomen nadat mijn moeder overleden was en alle zaken afgehandeld waren, kreeg onze kleindochter (2 jaar) acute leukemie haar zusje was toen 10 weken. Twee en een half jaar is ze behandeld met de vreselijkste chemo’s. Als gezin hebben we met elkaar gedaan wat we konden. In diezelfde tijd werd onze kleinzoon geboren met het syndroom van Down en een ernstige hartafwijking. Op dag 2 na zijn geboorte kreeg hij een darmafsluiting en een spoedoperatie. Zijn hartje is gerepareerd en onze kleindochter een jaar ‘schoon’. Nog vier te gaan. Verder doe ik wat ik kan maar eigenlijk vind ik het wel even genoeg…
Comments are closed.
Leestip
Durf jij dit jaar in bikini naar het strand?
Durf jij dit jaar in bikini naar het strand?
Echt niet, daar vind ik mezelf echt veel te oud voor 54%, 70 votes
Allebei. Het moet in balans zijn .En soms heb je geen keus Wat ik wel heel treurig vind is dat allerlei werk wat vroeger betaald werd nu door vrijwilligers moet worden gedaan. Maar als je je bij iets of iemand betrokken voelt maak je daar uit jezelf al tijd voor vrij toch?
Ben altijd bereid een ander te helpen! Doe ook vrijwilligerswerk in een museum.
Balans moet er inderdaad zijn. Maar geen tijd vrijmaken voor een ander vind ik vrij egoïstisch. Wij leven hier samen en hebben elkaar nodig.
Ik heb heel veel vrijwilligers werk gedaan, ik vond dat heel leuk. Maar nu moet ik zelf alle zeilen bijzetten. Ik kan nog wel luisteren naar andere mensen.
En sommige mensen hebben het inderdaad al druk genoeg.
Op tijd en plaats hebben we allemaal een ander nodig .
Alles wat je geeft komt in het dubbele bij je terug.
Wie goed doet goed ontmoet.
Wat kan ik er nog meer over zeggen ?
?
Mijn ‘tijd voor anderen’ zit eigenlijk in mijn drukke leven ingebouwd. Het voelt goed zo. Zeker het vrijwilligerswerk voor de Droomdekentjes van de Regenboogboom geeft heel veel voldoening. Zo ook het oppassen op de kleinkinderen. Ik geniet van alles wat ik doe, maar neem de laatste jaren steeds meer mijn beslissingen op het gevoel dat ik erbij heb.
Net een uur met iemand zitten bellen die het hard nodig heeft om even opgepept te worden. En verder? Balans ja. Als ik zelf niet in evenwicht ben, heeft niemand iets aan mij.
Tja, zonder vrijwilligers kan er tegenwoordig veel niet gedaan worden.
Het is alleen jammer dat je ook van vrijwilligerswerk overspannen kunt raken.
Jarenlang mantelzorger geweest voor mijn ouders. Even op adem gekomen nadat mijn moeder overleden was en alle zaken afgehandeld waren, kreeg onze kleindochter (2 jaar) acute leukemie haar zusje was toen 10 weken. Twee en een half jaar is ze behandeld met de vreselijkste chemo’s. Als gezin hebben we met elkaar gedaan wat we konden. In diezelfde tijd werd onze kleinzoon geboren met het syndroom van Down en een ernstige hartafwijking. Op dag 2 na zijn geboorte kreeg hij een darmafsluiting en een spoedoperatie. Zijn hartje is gerepareerd en onze kleindochter een jaar ‘schoon’. Nog vier te gaan. Verder doe ik wat ik kan maar eigenlijk vind ik het wel even genoeg…