Waarom ik Black Friday skip
Oké, ik tik dit met een hand met gekruiste vingers op mijn rug want het voelt een beetje als Pete Doherty die zegt nooit meer drugs te gaan gebruiken, maar ik voel het echt even zo.
Laat ik je even meenemen naar een paar weken geleden, naar 9 november om precies te zijn. Oftewel De Dag van de Archive Sale van Isabel Marant. Voor die sale krijg je, een paar weken van tevoren, een e-mail. Of kún je een uitnodiging krijgen. Het is een beetje als de gouden wikkel bij Sjakie en de Chcocoladefabriek. Ik had er een (die vervolgens uiteindelijk niet werkte, maar dat wist ik toen nog niet) en die deelde ik met een paar collega Isabel-abhängige freundinnen. Het ging er al weken over in verschillende appgroepen. Hoe laat zou hij dan beginnen? 9 november is 9 november bedacht mijn brein, dus dan zou het om middernacht moeten beginnen. Leek me ook wel spectaculair voor Isabel zelf om op een scherm te zien waar er allemaal om middernacht als een dolgedraaide stier op haar items werd gedrukt. Dus ik bleef op. Mijn vriendinnen bleven ook op. Om drie over twaalf checkte ik de mail nog eens. Archive Sale Starts at 12.00 en dus niet om 00.00. We sliepen onrustig, dat begrijp je.
De volgende dag had ik een personal training-sessie bij mijn trouwe Richard. De les die om 12.00 uur zou eindigen besloten we vijf minuutjes eerder te stoppen. En ja, tuurlijk mocht ik in het kamertje van de fysiotherapeut die een ruimte verder zat. Wifiwachtwoord geregeld, theetje erbij en gogogo. Niks. Vriendinnen K en I zaten bij elkaar met geopende laptops en trappelende creditkaarten. Vriendin D zat aan haar eettafel en had weer een leger Isabel-bestellende vriendinnen onder de knop. Ik kwam er niet in. W (vriendin van D) was binnen. ‘Wat heeft zij dat wij niet hebben?’ paniekte I, die ondertussen ook weer vriendin D ging bellen.
Uiteindelijk heb ik in een parkeergarage bij een winkelcentrum waar ik cadeautjes voor mijn dochter moest kopen mijn slag geslagen. Hartslag richting 200 en drie Dove-rollers nodig om de boel weer een beetje in bedwang te krijgen. En wat denk je? Alles teruggestuurd. Nou ja, op twee paar laarzen na. Met schaamte stuurden we elkaar foto’s van De Buit. Misselijk was ik ervan. En toen besloot ik: sample sales, archive sales, zwarte vrijdagen, ik doe even niet mee. Niet meegaan in de gekte, dingen kopen omdat ze honderd euro goedkoper zijn. Gewoon sparen voor iets dat je echt graag wilt. Er wakker van liggen, erover dromen, het eenmaal gekocht aan het voeteneind van je bed zetten, niet kunnen wachten tot je het kunt dragen… Koesteren, dat wil ik. Graaien geef ik bij deze terug.
Door: May-Britt Mobach
