Franska.nl

Dat hadden ze al veel eerder moeten doen

 

Marjolijn studeert en woont al een tijdje niet meer thuis. Als ze voor een weekendje naar haar ouders gaat treft ze daar een hele nare verrassing aan.

 

‘Als ik het perron op ren, zie ik net de trein voor mijn neus wegrijden. Hij glijdt langzaam het station uit, maar ik vind het niet eens erg. Als ik ergens een leeg bankje vind, ga ik zitten en staar ik voor me uit. Nu kan ik eindelijk mijn gedachten ordenen over wat er afgelopen weekend is gebeurd. Mijn ouders hebben me verteld dat ze uit elkaar gaan. Eindelijk.

 
Toen ik vrijdag thuiskwam leek het wel of mijn ouders op mij zaten te wachten. Ze zaten samen op de bank en mijn moeder vroeg of ik even bij hen wilde komen zitten. Mijn vader schonk ons alle drie een glas wijn in. Dat gebeurde eigenlijk nooit. Vreemd, dacht ik nog, gaat hij het nu opeens gezellig maken? En daar kwam de zin waar ik al jaren op wachtte: ‘Je moeder en ik hebben besloten om uit elkaar te gaan.’ 

 

Gek genoeg schrok ik niet eens. Het huwelijk van mijn ouders wankelt al jaren. Sinds mijn twaalfde jaar waren er al spanningen tussen hen. Ik kan me niet herinneren dat ze echte ruzies hadden. Er werd niet geschreeuwd of met dingen gegooid ofzo. Het was een soort gewapende vrede. Soms praatten ze dagenlang niet met elkaar en ging alle communicatie via mij. Extra lastig omdat ik enig kind ben.

 

Natuurlijk heeft dit een enorme impact op mij gehad. Ik ben min of meer opgegroeid in een liefdeloos huwelijk en kan me niet herinneren dat ik mijn ouders ooit heb zien zoenen of knuffelen. Al hun aandacht ging of naar mij of naar anderen. Maar niet naar elkaar.

 

Nu is dus eindelijk de bom gebarsten. Blijkbaar hebben ze elkaar, nu ik niet meer thuis woon en af en toe voor een weekend naar huis kom, echt niets meer te vertellen. Ze leefden inmiddels compleet hun eigen levens.

 

Genoeg reden voor mijn vader om een relatie met een andere vrouw aan te knopen. Hij heeft haar via zijn werk leren kennen en is verliefd op haar geworden. Toen mijn moeder daarachter kwam, was het voor mijn vader kennelijk niet eens meer de moeite om te kijken of hij zijn huwelijk met mijn moeder nieuw leven in kon blazen. Hij moest er zelfs niet aan denken om met haar oud te worden.

 

Mijn moeder is daar, gek genoeg, heel erg verdrietig om. Toen we even met z’n tweeën in de keuken stonden vroeg ze huilend of ik niet met mijn vader wilde praten. Stomverbaasd was ik. Dit zie ik al jaren aankomen en nu moet ik de vredestichter zijn? Ik heb daar eerlijk gezegd helemaal geen zin in. Waarom zijn ze gewoon niet eerder uit elkaar gegaan? Dan had ik misschien een jeugd zonder al die spanning thuis gehad.

 

Ik was heel blij toen ik op kamers kon. Eindelijk weg uit die verstikkende situatie thuis. Nu woon ik in een gezellig studentenhuis met een paar goede vriendinnen. Sinds kort ben ik hartstikke verliefd en heb ik een heel leuke vriend. Iemand die mij het gevoel geeft dat ik heel speciaal voor hem ben en gewoon tegen me zegt dat hij graag bij me is. Dat heb ik mijn ouders nooit tegen elkaar horen zeggen. In het begin vond ik dat dan ook heel raar en deed ik er heel lacherig over. Tot ik me realiseerde dat dit eigenlijk normaal is. En dat de manier waarop mijn ouders jarenlang met elkaar omgingen absurd was.

 

Als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat ik drie oproepen van mijn moeder heb gemist. Ze heeft me inmiddels ook een app gestuurd met de vraag of ik er alsjeblieft over na wil denken om het gesprek met mijn vader aan te gaan. Maar daarvoor vind ik het nu te laat. Ik heb er gewoon geen zin meer in want ik vind dat ik lang genoeg heb moeten bemiddelen. Ze moeten nu maar eens met elkaar praten. En niet via mij.’
 

 

Door: Marjolijn