Waarom hebben vrouwen zoveel schuldgevoel?
Waar ik me allemaal schuldig om kan voelen: als mijn (volwassen) kinderen niet gelukkig zijn, als de hond haar dagelijkse wandeling in het bos niet krijgt, als de kat haar voer niet lekker vindt.
Mijn ene dochter voelt zich schuldig als ze het soms lastig vindt én een baan, én de zorg voor haar peuter, én het huishouden te combineren. De andere dochter voelt zich schuldig als ze het te druk heeft om al haar sociale afspraken na te komen: ,,Ik heb het gevoel dat ik altijd degene ben die ergens niet aan mee kan doen.” Ik roep steeds dat schuldgevoel onnodig is, maar ik herken het zo…
Volgens mij hebben mijn zonen en mijn vriend veel minder last van schuldgevoelens. Het lijkt iets echt vrouwelijks. Ik ken het: als ik veel werk, voel ik me schuldig dat ik veel weg ben van huis; als ik weinig werk, voel ik me schuldig omdat ik weinig verdien. Zit een kind niet lekker in zijn vel, voel ik me verantwoordelijk. Heb ik een keer geen tijd om met de hond naar het bos te gaan, vindt de kat haar voer niet lekker, ben ik al een tijd niet bij een vriendin geweest, loop ik al dagen te verslonzen in mijn joggingbroek: ik voel me schuldig. Er is altijd wel wat.
Tegen mijn meiden roep ik dat het niet nodig is. Dat een keer boos zijn menselijk is, dat ze aan zichzelf moeten denken, dat het niet belangrijk is wat anderen denken. Ik meen het allemaal uit het diepst van mijn hart, maar zelf weet ik maar al te goed hoe diep het schuldgevoel kan zitten.
Een studie van een paar jaar geleden wees uit dat maar liefst 83 procent van alle vrouwen regelmatig schuldgevoelens heeft in alledaagse situaties. Of het nu gaat om werk, relaties of uiterlijk. Altijd maar dat gevoel dat we het niet goed doen of dat we niet goed genoeg zijn. Ik heb geprobeerd mijn kinderen op te voeden tot zelfstandige en zelfbewuste jonge mensen. Dat is prima gelukt, maar ergens heb ik er blijkbaar toch een scheutje schuldgevoel in gegoten.
Mijn kleindochter van bijna 3 heeft nog nergens last van. Ze vindt zichzelf ongegeneerd prachtig (‘Ik ben een prinses, hè oma’), ze laat de hele familie voor haar rennen zonder enig schuldgevoel en vertrouwt er 100% op dat het waar is wat wij zeggen: dat ze absoluut fantastisch is. Misschien kunnen we deze generatie wél zelfbewust en zelfverzekerd op laten groeien.
