Franska.nl

Waarom een witte gietvloer een ramp is

 

Toen we zes jaar geleden ons fijne huisje kochten, vol originele details, glas-in-lood en zelfs met de oude paneeldeuren er nog in, vond ik dat deze klassieke look wel een stoere, frisse tegenhanger kon gebruiken.

Nu denk ik er nog steeds zo over, maar de keuze die ik toen maakte zou ik nooit meer maken. Destijds was de Scandinavische woontrend helemaal hot, hip & happening. Geen muur was wit genoeg, hout was louter blank en zelfs de vloeren zagen er kleurloos en minimalistisch uit. Niks geen donker eikenhouten parket met een groot en kleurig Perzisch kleed. Bovendien was parket toch een ramp om schoon te maken (niet te nat dweilen want dat bijt meteen uit) en zo’n vintage kleed zat vol huisstofmijt en was een waar stofnest. Nee, een gietvloer moest het worden. Zo’n lekker strakke witte, niet te spierwit dat het pijn deed aan je ogen als de zon erop scheen, nee, Ral 9010, het perfecte wit.
 
En zo gezegd, zo gedaan. De prachtige donkere eikenhouten vloer ging eruit en maakte plaats voor heel licht eiken (met whitewash, jazeker) in de voorkamer en een witte gietvloer in de achterkamer en de open keuken. Drie weken moest het spul uitharden en daarna werden er secuur nog een aantal lagen overheen gesmeerd. En zo hadden we na vijf weken een kraakwitte vloer. Alsof je toen een VT-Wonen-huis instapte. Och, wat was ik in m’n nopjes.
 
Kleine sidenote: ik heb drie kleine kinderen. Die niet netjes boven hun bord eten, om de haverklap hun limonade omgooien, de tuin in en uit rennen zonder hun voeten te vegen en die na voetbal met modderschoenen binnen komen banjeren. En dat allemaal op de witte vloer. Die na een dag al niet meer wit is. Werkelijk elk kruimeltje, elk druppeltje, elke zandkorrel en ieder haartje is te zien. En als perfectionist ben ik daar een tikkeltje allergisch voor. En nu kan je denken: ja, nou en? Maar het ziet er dus best een beetje viezig uit. Alsof er al weken niet is gestofzuigd of gedweild, terwijl ik nota bene die ochtend nog stond te boenen! Want ja, ik maak dus echt na iedere maaltijd met de kruimeldief in mijn hand een rondje over de vloer, ben bijna dagelijks met een dweil en groene zeep in de weer of zit op mijn knieën gele stift of plakkerige limonade eraf te boenen. Zodat mijn prachtige witte gietvloer weer heel even in de buurt komt van het plaatje waar ik destijds zo verliefd op was in de VT Wonen.
 
Dus mijn advies aan iedereen die ook wegdroomt bij zo’n spierwitte vloer terwijl er een glimlachende knappe bewoner koffie staat te zetten: TRAP ER NIET IN, MENSEN! Het is mooi, maar een regelrechte ramp. Mede-witte-gietvloereigenaren (met kleine kinderen) zullen het beamen. En dan heb ik nog niet eens een huisdier. Kun je nagaan. Of je moet van schoonmaken houden, dan zou ik zeggen: doen, prachtig. Nee, doe mij in mijn volgende huis maar zo’n oude houten boerderijvloer. Waar de naden een beetje wijken en het hout doorleefd is. Waar ik rustig mijn cracker kan eten zonder dat ik daarna weer aan de bak moet. Waarop de kinderen in en uit rennen en waar misschien zelfs wel een klein harig beestje rondloopt. Waar ik maar een of twee keer in de week de stofzuiger tevoorschijn hoef te halen, gewoon voor het schone idee. Een vloer die al doorleefd is en waarop je dus niet ziet dat er geleefd wordt. Ja, daar droom ik nu van.