Waar was jij toen maandag de bom barstte?
Ja, natuurlijk voelde ik al nattigheid.
En daarom ging ik, net als al die andere miljoenen Nederlanders, maandagochtend op pad voor wat laatste nu-het-nog-kan-boodschappen. Iets bij een bloemenwinkel die net tot de nok was volgeladen met kerstbloemen die die dag onmogelijk allemaal verkocht kunnen zijn, iets bij een winkel voor serviezen en bestekken, en iets bij mijn breiwinkeltje voor het geval ik toch een bolletje tekort zou komen als de trui straks bijna af is.
De stemming was nerveus daar in dat winkelcentrum waar het drukker was dan elke dag voor de kerst die ik me kan herinneringen. Lange rijen voor de parfumerie, voor de schoenenwinkel, voor de Blokker en de HEMA en de schoenmaker en de kledingzaken. En een rijtje voor mijn breiwinkeltje waar de stemming ook al zo nerveus was. Ze had het nieuws net vernomen, de eigenaresse. Ze kon het nog niet overzien, zei ze, wat de consequenties van deze lockdown zijn. ‘Pittig’, dat vond ze het wel. En toen riep iemand dat vijf weken ongeveer net zo lang is als de zomervakantie en toen drong het nieuws opeens tot haar door.
Ze mompelde iets over haar huurbaas. En dat ze daar niets van kan verwachten omdat die überhaupt nooit iets doet om haar tegemoet te komen en dat de huur sowieso al zo hoog is dat het bijna niet uit kan. En toen begon ze te huilen en moest ik slikken om niet spontaan met haar mee te gaan huilen, wat ik later in de auto toch nog deed. Haar verhaal en haar tranen, ze zouden de dag daarna nog steeds onder mijn huid zitten. Ze lieten me maar niet los. Want haar verhaal en haar tranen gaven al die andere verliezers in deze crisis ook een gezicht. De kopzorgen van de kroegbaas die in de nacht niet slapen kan omdat hij zijn hele vermogen ziet verdampen, de lege agenda van de freelance geluidstechnicus, de lege stoelen van de kapper en van de schoonheidsspecialiste die pas begin dit jaar voor zichzelf begon. Ze vragen zich allemaal af hoe hun leven er ‘na corona’ uit zal zien en ze zullen deze kerst niet ontspannen achteroverleunen voor een drankje en waarschijnlijk ook geen enkele nacht lekker doorslapen.
Zou het helpen als we in gedachten bij hen zijn? Al is het maar omdat dit een fijne kerstgedachte is.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
