#MeToo
Als we willen dat mannen ophouden met zich misdragen, moeten we onze krachten bundelen, deze de #MeToo-vrouwen zwijgen niet langer.
#MeToo
#MeToo
#METOO
Gisteren viel het me al op, vanochtend is het nog vele malen meer: vrouwen die met de hashtag #MeToo op social media laten weten dat ook zij slachtoffer zijn geworden van seksuele intimidatie of geweld.
Nadat de slachtoffers van de vunzige Hollywood-baas Harvey Weinstein (alleen van zijn gezicht word je al misselijk, toch?) vorige week hadden besloten hun mond niet langer te houden, is het een olievlek geworden die niet meer te stoppen lijkt. Vrouwen van over de hele wereld spreken zich uit, mijn tijdlijn op Facebook loopt er vol mee, Twitter ook zie ik. Niet alleen met beroemde vrouwen of filmsterren over Harvey, maar met vriendinnen en kennissen, van 99% heb ik dit nooit geweten.
Welke vreselijke en verdrietige herinneringen dragen zij met zich mee? Hoe bedreigd en bang zijn ze geweest? Zijn ze buiten of binnen lastiggevallen? Door een vreemde of een bekende? Is het een erger dan het ander? De vragen die in me opkomen durf ik nauwelijks te formuleren, dit heeft niks met nieuwsgierigheid te maken, troosten wil ik ze, al die vrouwen, tegen ze zeggen dat we die klootzakken kapot gaan maken.
In mijn hoofd spookt het, rond mijn hart is het koud. Voor al die vrouwen, voor al onze dochters, mijn nog onbekommerde 19-jarige in haar afgelegen studentenflat aan de rand van de stad. Anne Faber werd om het leven gebracht door een gestoorde met gruwelijke verkrachtingen op zijn geweten. Hoe veilig zijn we als zulke gekken niet achter slot en grendel zitten?
We zijn helemaal niet veilig. Er is geen extreem geval als Michael P. nodig om ons voor de rest van ons leven een trauma te bezorgen. Dat kan een voorbijganger, de buurman, een collega, een willekeurige passagier in de tram, je date of die aardige jongen die je al jaren kent óók. Zelfs de president van de Verenigde Staten durft het schaamteloos hardop te zeggen: ‘Grab them by the pussy’ (vast een héél goede vriend van Weinstein, ‘excellent man’).
Wat een treurige conclusie. Ineens heb ik het niet meer, ik app mijn dochter, de dag is nauwelijks begonnen, maar ik moet het zeggen: ‘Wees je voorzichtig met jezelf, poppedijn?’ Ze antwoordt met een emoticon met een verbijsterde blik. Hoe kan ik haar in godsnaam beschermen?
Dat kan ik niet. #MeToo is hopelijk een begin. Weg met de schaamte, laten we nooit meer zwijgen maar elkaar vanaf nu proberen te beschermen.
Dappere #hashtag-dames, als ik iets voor jullie kan doen dan weten jullie me te vinden…
Journalist Caroline Griep doet steeds weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over wat ze iedere dag tegenkomt tijdens haar ochtendwandeling door de media.
Fotografie portret: Dingena Mol, visagie: Astrid Timmer
