Maar de vernieuwde Pampers Premium Protection luiers maken dat tegenwoordig alles heel anders is.
Maar ja … vroeger bemoeide ik me ook niet zo met luiers, en nu verschoon ik ze met dezelfde snelheid waarmee ik vroeger een koffiefilterzakje verwisselde. Sommige dingen worden steeds makkelijker, terwijl andere zaken voor Opa Cees tegenwoordig weleens verwarrend zijn.
Vroeger riep mijn vrouw ook altijd eerst ‘och kind, toch!’ En daarna ging ze dan snel de luier verschonen. Maar tegenwoordig kijken we gewoon op de luier of de urine indicator al blauw is. Reuze handig! En als je dan ziet wat er al in zit, terwijl mijn kleinkinderen nog geen kik hebben gegeven. Ongelooflijk!
Die luiers blijven tegenwoordig ook veel beter op zijn plaats zitten met al die zachte en rekbare zijkanten. Dus die doorgelekte zooi op de achterbank van de auto, waar we vroeger met onze eigen kinderen weleens mee te maken kregen, die hebben mijn vrouw en ik met de kleinkinderen nu helemaal niet meer.
En dat is best fijn, want ik zie me nog gaan!
Dat je dan met zo’n auto (waar die geur nog in hing) naar je werk moest. Oooww, vreselijk. En airco dat hadden we toen nog niet. Dus als wij iemand zagen rijden met de ramen open, terwijl het eigenlijk helemaal niet warm was, dan grapten mijn vrouw en ik altijd: ‘Ai, die heeft een doorgelekt kind op de achterbank gehad!’ Hahaha. ‘Die moest dus nog even luchten!’
Maar tegenwoordig kunnen de ramen dus fijn dicht blijven. Er zit in de huidige luiers namelijk een unieke toplaag met hartjes-gaatjesstructuur, die ervoor zorgt dat al het vocht (dus ook zachte ontlasting!) wordt weggehouden van de huid. De luchtdoorlatende banen houden dus niet alleen de boel van mijn achterbank weg, maar ook van de billetjes van mijn kleinkinderen. Da’s dus dubbelfijn!
En de Pampers Premium Protection luiers zijn nu ook nog veel zachter dan eerst. Ik vind het knap hoor, wat ze tegenwoordig allemaal uitvinden.
Maar ja … toch was opa laatst even in de war.
Ik pakte onlangs de allerlaatste luier van kleinzoon Semmie, en besloot toen meteen maar even nieuwe te gaan halen. Wij hebben kleinkinderen in alle soorten en maten, waar we héél graag op passen, dus wij hebben thuis een behoorlijke voorraad luiers staan. Wij noemen de logeerkamer weleens gekscherend de “Pampers Premium kamer” met al die pakken langs de wand. Maar dat ter zijde. Ik stopte Sem dus in de wagen en besloot (heel modern) even nieuwe luiers te gaan halen. Vind je ’t niet stoer?
Maar goed … kom ik dus in die winkel, hebben ze de verpakkingen van de Pampers vernieuwd!
Ai …en toen had opa Cees dus een probleempje. Ik vond het al zo knap van mezelf dat ik die hele naam “Pampers Premium Protection luiers” kon onthouden, en verder lette ik thuis eigenlijk alleen maar op die guitige snuitjes die op de verpakkingen staan. Aan die lachende toetjes kon ik altijd feilloos zien welke maat luier ik voor welk kleinkind moest hebben.
Die lieve snoetjes hebben me trouwens ook door menig uurtje op kraamafdelingen heen geholpen. Tijdens elk bezoekuur van wéér een nieuwe nazaat, werd ik niet alleen blij van mijn eigen nieuwe kleinkind,
maar ook van al die lachende koppies op die Pampers verpakkingen van de kraamafdelingen. Waar ik ook kwam – in welke stad, en in welk ziekenhuis – overal vielen mij altijd die lachende smoeltjes op die Pampersverpakkingen op. Ze worden namelijk op alle Nederlandse kraamafdelingen gebruikt.
En aan de hand van die guitige bekkies wist ik thuis dus ook altijd precies welk snuitje, voor welk kleinkind, ik moest pakken bij het verschonen.
Nou ja … tot nu toe dan!
Omdat ze de verpakkingen hebben vernieuwd, staan er nu weer andere kindertjes op. En nu moest ik dus gaan gokken. Had ik het natuurlijk beter even kunnen vragen aan de dames bij de kassa, maar nee hoor: opa Cees gokte het wel even. En toen had ik dus voor Semmie een nét te klein maatje meegenomen. Stom, hè? Ik bleek niet op het lachende gezichtje te moeten letten, maar op het nummer, zo legde mijn vrouw me daarna uit. Dat wist ik nooit.
Semmie draagt dus al nummer 4 om de vlekkeloze billen, en Britt en Sophie nog nummer 3.
Nou ja, weet ik dat ook weer. En gelukkig kunnen de dames nog de verkeerd gekozen maat van Sem opmaken.
‘Moet ik ook nog naar de hoogte van dat Oeko-Tex nummer kijken?’ vroeg ik voor de zekerheid aan mijn vrouw. Ja, als je je in zo’n verpakking gaat verdiepen, zie je eigenlijk pas wat daar allemaal aan informatie op staat.
Maar nee, dat hoefde niet. Ze hebben allemaal de standard 100, zei mijn vrouw.
Ging ik natuurlijk wél nog even opzoeken wat dát dan weer was, en dat had weer te maken met het test- en certificeringssysteem voor textiel. De standaard richt zich op het beperken van het gebruik van schadelijke stoffen in relatie tot de gezondheid van de eindgebruiker. Nou zal dat onze eindgebruikertjes aan de nooit meer geïrriteerde billetjes roesten, denk ik, maar als opa word ik daar dan toch weer heel erg blij van. Ik zie onze planeet natuurlijk graag gespaard voor een mooie toekomst voor mijn kleinkinderen.
Ik zeg dus: #Pampersnogzachter en #opa-nog- blijer! Kan dat zo? Met die hashtugs? Of was het nou tags? Ik kan het maar niet onthouden!
