Vroeger waren we ècht niet zo bang
Oke, dus het prikken met AstraZeneca wordt beperkt? Goed of niet goed? Vroeger waren we minder bang voor de dood. We namen in elk geval veel meer risico. Weet je nog?
Hoeveel risico durven we tegenwoordig nog te lopen, zo vraag ik (redactie: Hans van der Steeg) mij af. Het vaccin AstraZeneca heeft een kans kleiner dan 1 op 100.000 op een zeldzame trombosevorm, die heel soms een dodelijke afloop kent. Om echter alle gevaren uit te sluiten, krijgt iedereen beneden de 60 jaar dit vaccin niet toegediend. Ten opzichte van vroeger accepteren we steeds minder dat onze sterfelijkheid op de loer ligt. Mijn ouders rookten overal. Ook waar wij bij waren. Mijn moeder dronk gewoon haar drankje en at rood vlees terwijl ze zwanger was. In onze auto waren geen veiligheidsgordels, kreukelzones, airbags te bekennen, snelheidsmaxima bestonden evenmin. Op de brommer droegen we geen helm. We fietsen alleen naar de lagere school, over drukke wegen, bijna al vanaf dag 1. Zoals ik dit alles meemaakte, was niet uitzonderlijk. Iedereen leefde ongeveer zo.
Zo beleeft Daniël Arends een overlijdensbericht
Niemand die dat tegen de leraar had gezegd
Ja, er vielen dus daarom wel veel meer doden dan vroeger. En ja, het was vreselijk voor de mensen die het trof. Maar toch ging iedereen gewoon door het met leven, zoals het was. Dat de dood overal loerde, was veel meer een fact-of-life. Daarom snap ik nu nog steeds, dat er op de lagere school niemand extra aandacht aan mij gaf, toen mijn vader overleed aan kanker. ’s Morgens werd hij begraven. ’s Middags zat ik gewoon weer in de schoolbanken. De leraar van mijn jongere broer, op dezelfde school, vroeg waar hij die ochtend was geweest. Het was hem niet verteld, dat mijn broertjes vader was gestorven.
In het aloude Perzië ging dit verhaal van mond-tot-mond (zie ook Wikipedia): ‘Een edelman vertelt dat zijn tuinman die ochtend tijdens het werk de Dood heeft ontmoet en op het paard van zijn meester naar de stad is gevlucht. Een paar uur later ontmoet de edelman zelf de Dood. Die vertelt hem dat hij verbaasd was, dat de tuinman nog gewoon bij de edelman aan het werk was. Hij had namelijk de opdracht de tuinman ’s avonds te gaan halen in de stad.
Ik vraag me gewoon af, hoeveel risico durven we nog te nemen op de dood, die ons toch een keer zal treffen? Wat vinden jullie? Is het goed dat AstraZeneca wordt beperkt voor alleen zestigplus? Of zijn we toch te betuttelend?
