Franska.nl

 

 

‘Vroeger noemde ik haar voor de grap al altijd onze Paris Hilton, maar inmiddels kan ik niet eens meer glimlachen bij het maken van het vergelijk. Ik vind het strontvervelend, beschamend bijna, hoe verwend en blasé mijn dochter zich gedraagt. Een bijbaantje op de middelbare school? Ze moest er niet aan denken zeg. Waar moest ze de tijd vandaan halen? Als ze die dan nog gebruikt had om te studeren, was het nog tot daar aan toe geweest, maar ze bleef ook nog eens twee keer zitten en deed zeven vette jaren over haar havo.

 

Het enige waar ze ooit voor te porren was: kleding, make-up, schoenen, tassen, sieraden. Alleen haar uiterlijk telt en alleen daar wordt energie in gestopt en gaat elke cent naartoe. De ruzies die we in huis hebben gehad over sneakers die ze wilde hebben, haarbehandelingen die aan ons werden verkocht alsof het een kwestie van leven en dood was, tassen die meer kostten dan ik me ooit in mijn leven heb gepermitteerd… Op een gegeven moment kon het nergens anders meer over gaan.

 

En dan te bedenken dat ik altijd, zo lang ik haar heb, heb gewerkt en haar altijd heb ingeprent dat ze ervoor moet zorgen zelfstandig te kunnen zijn en haar eigen kost te kunnen verdienen. Alsof er nul van al mijn goede bedoelingen zijn overgekomen, want als er morgen een vent met diepe zakken bij haar aanklopt ben ik bang dat ze zonder blikken of blozen door de knieën zal gaan. Ik heb haar weleens voorgehouden dat ze nooit de fout moet maken om zichzelf wijs te maken dat ze van iemand houdt alleen maar omdat die haar sponsort. ‘Ouderwets gelul’, vindt ze.

 

Wij zijn in ieder geval gestopt met doneren. Voor haar verjaardag en voor kerst krijgt ze 250 euro – wat natuurlijk nog altijd een behoorlijk bedrag is – en voor de rest is ze op zichzelf aangewezen. De relatie die ik met haar heb is nooit makkelijk geweest. We zijn nu op een punt aangeland dat er, als ik heel eerlijk ben, helemaal geen relatie meer is. Behalve als ik morgen mijn portemonnee zou trekken, valt er niet meer met haar te praten en geen contact meer te krijgen. Ik zou de vlag hijsen als ze uit huis zou gaan. Al zie ik dat voorlopig niet gebeuren. Mocht ze namelijk al woonruimte kunnen vinden, dan gaat dat ten koste van haar budget voor spullen en dat laat ze niet gebeuren.

 

Soms bekruipt me het angstige gevoel dat ze nog weleens heel verkeerde keuzes zou kunnen maken om toch te krijgen wat ze wil hebben. Maar zelfs als dat gebeurt kan ik mezelf niets verwijten. Ook als ik haar zou pamperen tot in het oneindige, dan nog zou het nooit genoeg zijn. Ik kan niet anders dan de conclusie trekken dan dat mijn dochter verslaafd is aan luxe hebbedingetjes en peperdure kleding. Waarschijnlijk zou de enige oplossing zijn om haar met hulp te helpen afkicken. Net als een junk inderdaad.’

 

 

Inges naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nlonder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.