Vrede op aarde
Even zorgen voor het ‘vrede op aarde-gevoel’
Sint is weg, dus nu mogen we los met het opkersten van huis, haard en onszelf. Bij de HEMA vind ik schattige oorbelletjes: kerstbomen, kerstballen, sneeuwmannen en sterretjes. Had ik zelf ooit het lef gehad gaatjes in mijn oren te laten prikken, dan sloeg ik ze ook voor mezelf ruim in. Gelukkig heb ik twee bloedmooie kleindochters (vind ik zelf) die wel gaatjes hebben. En die heb ik nu ruim kunnen opvullen met vier kaartjes vol leuke oorbellen. Allebei dezelfde kaartjes, anders krijgen we gedoe en de bedoeling van kerst is vrede op aarde. Zoals ze nu hun lange krullen losschudden om de belletjes te laten zien… net engeltjes. Een flashback. 27 jaar geleden kwam onze jongste zoon, toen 4 jaar, thuis van een speelmiddag bij zijn favoriete vriendinnetje. ‘Mam’, zei hij dromerig, ‘Janine zegt dat als je oorbellen heb, dan wor’ je eerder moeder.’
Volgende kerstoperatie: de boom. Wij hebben al jaren een kunstboom. Vorig jaar heb ik hem zo haastig en nonchalant in de doos gepropt, dat ik hem niet meer in elkaar krijg. Mannenwerk. Toch? Maar wat worden mannen daar chagrijnig van zeg. Ze moeten eerst hun ei kwijt over hoe stom wij zo’n boom weer in de doos proppen. Als we dat netjes hadden gedaan, aldus de foeterende man, dan had hij nu niet zo’n klus gehad. Wat had hij in die tijd niet allemaal voor nuttigs kunnen doen! Vooral niet vragen: ‘En wat dan wel?’ Dat maakt het nog erger. En tot overmaat van ramp doen de lichtjes het niet meer. Die had ik losgehaald en dat had niet gehoeven. Hij is nu naar de Gamma. Kijken of hij iets kan doen aan die lichtjes. Vrede op aarde? Er moet een fles wijn aangerukt worden om het gepruts aan die boom en de schuldvraag eromheen enigszins te verzachten.
Maar als wij straks aan het kerstdiner zitten, kleindochters met hun kerstoorbellen, de ene kleinzoon gelukkig met een auto en de jongste kleinzoon met het cadeaupapier, de verlichte boom op de achtergrond, en moeder hier met haar ridderorde op de bloes… Dan is het allemaal weer de moeite waard geweest.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
