Franska.nl

Vorig jaar was voor Tineke echt teveel…

 

‘Maar ik ga echter niet zitten janken, want ik heb nu wel ergere dingen aan mijn hoofd’

Als jij dit leest, is het net 2020. Maar terwijl ik dit schrijf nog niet, en zit mijn man nog voor een paar weken in India. Het is daar boven de dertig graden, en hij maakt er een rondtoer op de motor, want dat doet hij altijd graag op plekken waar alles anders is dan thuis – de plek waar hij woont, (veel te hard) werkt en waar hij nu (best wel veel) zorgen heeft. Dan gaat hij graag even op zoek naar andere culturen, mensen, gewoontes, geuren, sferen enz. Gewoon, om er écht even helemaal uit te zijn.

 

Het is de enige manier als je thuis voor je werk 24/7 bereikbaar moet zijn.

 

En ik? Ik ben daar niet zo van. Als ik wil loskomen van huis, werk en zorgen, dan doe ik dat graag op mijn gemak en een beetje ontspannen. Ik wil dus zonder allerlei voorbereidingen genieten van lekker eten en een goed glas wijn. Ontbijten zonder haast, koffie zonder telefoon, lunch zonder onderbrekingen, weekend zonder boodschappen, avonden zonder wasgoed, en gewoon kunnen gaan en staan waar ik wil. Dan ga ik dus niet zitten klooien met een kruiptentje, of slapen in een krakkemikkig hotelletje. Ik wil niet douchen in smerige ruimtes, buikpijn krijgen van eten, mezelf klein maken omdat ik een vrouw ben, of me vierentwintig keer per dag verkleden omdat het zo heet is.  

 

Ik wil dus ook niet sterven in Death Valley, omdat ik dat zo nodig gezien moet hebben. Ik hoef niet naar Timboektoe omdat Donald Duck daar vaak kwam, en het boeit me voor geen meter dat velen mij daarom maar saai vinden. Ik vind de warmste plek van Nederland (Warnsveld) namelijk ook al leuk. Zolang ik daar niet hoef te werken of de wc hoef schoon te maken, ben ik al blij.

 

Dat is trouwens helemaal hip nu, hè! Ik hoef nu namelijk niet te lijden aan vliegschaamte, en ik mag me dus goed voelen omdat ik niet mee ben gegaan met mijn man. Ik word ineens geen zielig huismusje meer genoemd, maar een milieubewuste wereldburger. Leuk toch? Terwijl ik zelf geen (zonne)steek veranderd ben.

 

Hoewel??? Want sinds vanochtend twijfel ik toch.

 

Ik heb het namelijk zó koud dat ik bereid ben om nu dat vliegtuig in te stappen en naar Dasht-e Luth in Iran te vliegen. De warmste plek op aarde, waarvan ik ineens denk dat ik die gezien moet hebben. Het kan daar wel zeventig graden worden, en ik heb daar ineens een enorme behoefte aan. De verwarmingsketel weigert hier namelijk dienst, en ik zit al uren te wachten op een reparateur. En ik kan je verzekeren: dat typt voor geen meter. Ik heb het al geprobeerd met handschoenen aan, maar dat bracht heel rare zinnen. Zonder is echter niet meer te doen, qua spierfunctie. Ik tik met een soort van witte houten stokjes, die vroeger soepele vingers werden genoemd, op een zwart plankje met letters, maar ik ben zo verkrampt dat zelfs mijn ogen niet goed meer kunnen lezen wat er daarna dan op mijn beeldscherm gebeurt.

 

En ineens overvalt het me dus: een enorme behoefte aan warmte. Aan rust, geen gezeik aan mijn kop, aan geen verplichtingen meer, plus een opvangbakje voor mijn verdriet. Ineens voel ik dat alles wat er het afgelopen jaar op mijn pad kwam een ietsepietsie te veel is geweest, en dat mijn eigen expansievat nu ook op knappen staat. Net als die van de ketel.

 

Ik ga echter niet zitten janken, omdat dat waarschijnlijk ijspegels oplevert. Ik klap zo dadelijk mijn laptop dus maar dicht en kruip op de bank met een dekbed en een wollen muts.

 

En zal ik mijn man dan bellen? Nee! Die laat ik met rust.

 

Maar als de verwarming het weer doet, dan ga ik in mijn bed liggen wachten tot hij weer thuiskomt en het nieuwe jaar begint. En ik wens mezelf (en jou!) dan een hééél gelukkig en liefdevol – maar vooral gezond en warm – 2020. Te beginnen per vandaag!