Wieke gaat echt niet op piemelexcursie
Ik zal je vertellen waarom ik niet van de sauna hou. Mijn blootje is van mij. Ik bepaal wie ernaar mag kijken en wie vooral niet. Het idee dat ik met wildvreemde mensen in zo’n zweethok moet zitten beneemt me de eetlust, en dat wil wat zeggen hoor.
Je zal je bakker er tegenkomen, of de jongen van PostNL. Of een collega van je man. Brrrr. Alle drie leuk, dat wel.
Toch ben ik een keer in een Oostenrijkse sauna geweest, tijdens een wintersportvakantie in 1979. We hadden nog geen kinderen, dus ik kon me echt wel in zo’n houten hok vertonen: geen zwabberbuik, min of meer strakke benen, borsten cup B, en toch voelde ik me zwaar ongemakkelijk. Dat gegluur van iedereen daar. Ik weet niet hoe jullie over zwetende mensen denken, maar ik heb liever dat mensen dat in hun eigen huis en tijd doen. Het gutste met tsunami’s van ze af. Van mij ook en dat vond ik me toch een partij gênant.
In de NRC van vorige week stond een lijstje van vijf dingen die je wel en niet moet doen in de sauna. Praten is uit den boze, of elkaar gedag zeggen. Tenzij je elkaar kent. Dan is een kort ‘goedemorgen!’ voldoende. Maar het is normaal in de sauna, dat je tóch even kijkt. Naar wat? Naar alle delen die normaal bedekt zijn. Je mag een paar seconden discreet kijken, schreven ze in de krant, maar dan wend je je blik af. Die paar seconden worden getolereerd, omdat het bekend is dat er sowieso gekeken wordt, maar het mag niet ontaarden in een piemel-, klokkenspel- en boobsexcursie.
Je moet ook een handdoek meenemen om op te zitten. Ja zeg, vanzelf. Anders zit je in het zweet van de warme bakker. Met gespreide benen zitten: liever niet. (Als iemand me nu een broodje kroket aanbiedt, zeg ik nee, want ik denk dus aan een paar gespreide, lillende dijen en aan wat zich daartussen bevindt.)
Een paar Franse vrouwen, die zich niks aantrokken van het zwijgverbod, zeiden steeds dat het zo ontspannend was. En hoe ze zich verheugden op het koude bad straks. Laat dat nou net het onderdeel zijn waarvan ik dacht: gaan we niet doen! Over een lauwe douche valt te praten, maar dat koude bad? Moest ik met een hartaanval die enge sauna uitgedragen worden?
Toen ik dat kleffe hok uitliep na tien minuten zei een strenge vrouw in een wit uniform dat ik dat bad in moest. ‘Ich gehe erst nach die WC’, zei ik in mijn lompe Duits en toen ben ik sneaky naar de kleedkamer gehold en daarna maakte ik dat ik wegkwam. Maar, lieve saunaliefhebbers, ga er gerust heen. Het gevaar dat je mij daar ooit tegenkomt, is nul komma biljoen nullen.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
Heb jij de kerstboom al staan?
