Voor Peter,
Waar je was toen je hoorde dat jij er niet meer was, zingt nu rond door het land. Ik ben er op een heel rare manier trots op dat ik een van de vele mensen ben die daar aan kan toevoegen waar ik was toen ik jou voor het eerst zag: op de gang bij John de Mol Producties.
Waar je was toen je hoorde dat jij er niet meer was, zingt nu rond door het land. Ik ben er op een heel rare manier trots op dat ik een van de vele mensen ben die daar aan kan toevoegen waar ik was toen ik jou voor het eerst zag: op de gang bij John de Mol Producties. Ik moest altijd de hoek om waar jullie zaten om in de Koffietijd-oase te komen. Je zou kunnen denken dat jij en jouw team een beetje lachten om ‘de paardestaartjes’ van Koffietijd, maar ik vond het altijd gezellig bij jullie. Kees, Arie, Samantha, de enige vrouw van de redactie wier zwangerschap jullie volgden door elke week een polaroid van haar groeiende buik op de deur te plakken. Het was echt bij jullie. Er was geen drempel om jullie kantoor binnen te lopen.
Ik vergeet nooit, nooit, nooit dat ik voor een speciale uitzending rond kerst van Kees het nummer kreeg van de (groot)ouders van Marion en Romy, de moeder en dochter die al jaren vermist waren. Een cold case die op dat moment helemaal op slot zat, ik geloof toen al een jaar of vijftien. De ouders van Marion waren mijn gast in een uitzending over eenzaamheid rond kerst. Ik bracht hen de groeten over van Kees van der Spek, die toen als redacteur voor jouw programma werkte. Ook vroeg ik of zij hem nog wel eens spraken. Ze keken me een beetje verbaasd aan en antwoordden: ‘Kees belt elke dag.’ Elke dag. Want dat had Kees geleerd. Van jou. Zo zijn jullie, zo ben jij. Een machine (want wie kan er zo hard werken als jij?) en een mens. Een mens dat we de laatste jaren steeds vaker mochten zien. Tranen om Nicky Verstappen, tranen om Tanja Groen.
Ik denk aan Astrid en Sonja Holleeder, aan de ouders van Nicky Verstappen, aan Beth Holloway, de ouders van Marion en de grootouders van Romy. Aan al die mensen die je hebt bijgestaan, die je recht hebt gedaan.
Weet je wat ik hoop, Peter? Dat jouw familie straks een videoboodschap voor ons heeft. Van jou. Omdat je wist dat het zou kunnen gebeuren. Je wist veel. Voor sommigen te veel.
Ik hoop ook dat Kees straks met een geheim document komt dat hij voor jou heeft moeten bewaren waar alles in staat wat je wist. Zodat het kwaad alsnog overwonnen wordt en jij over je dood regeert. Maar ik vrees dat het niet lukt. Zelfs jou niet.
Weet je hoe de Italianen zeggen dat ze je missen? Je ontbreekt aan ons. En dat, waarde Peter, is exact hoe het is. Jij ontbreekt aan ons. Het had niet zo mogen zijn.
Door: May-Britt Mobach
