Voor iedereen met een essentieel beroep!
Waarom het ijzer niet smeden als het heet is?
Ik wil het even hebben over de diepe zakken van de overheid. Tweehonderd miljard is er in een paar maanden vrijgemaakt om bedrijven en burgers door de crisis te trekken. Een behoorlijke bom duiten die om te beginnen ook nog eens alleen voor de eerste ronde noodsteun hoeft te dienen. Want er komt nog een tweede ronde aan en wie weet een derde. Giganten als KLM en Booking.com worden aldus overeind gehouden, zzp’ers krijgen makkelijker toegang tot de bijstand en bedrijven krijgen uitstel om hun belastingcentjes te betalen.
Wanneer was het ook alweer dat leerkrachten het Malieveld bezetten om aandacht te vragen voor hun belabberde salaris en hoge werkdruk? En hoe vaak moesten ze terug om er een ietsje pietsje bij te krijgen maar nog steeds niet genoeg om alle problemen in het onderwijs eindelijk eens vlot te kunnen trekken? Was er trouwens ook niet een issue met het imago van de leerkrachten en dat er weleens wat meer maatschappelijke waardering zou mogen komen voor waar ze voor staan? En vroeg de zorg niet onlangs ook al aandacht voor exact datzelfde probleem? Waren het misschien gewoon de essentiële beroepen die elke keer maar weer naar dat Malieveld trokken in de hoop op beter?
Onder het motto dat nood nu eenmaal altijd wetten breekt, wordt de zorg nu op handen gedragen en kreeg het onderwijs er spontaan een potje van 500 miljoen euro bij. In het laatste kwartaal van vorig jaar kon er niets – lees: het geld was er blijkbaar wel maar de bereidheid om het aan essentiële beroepen te spenderen ontbrak – maar nu kan alles.
Beste onderwijzers en verpleegkundigen, agenten en brandweermannen, het respect is er alvast, nu nog even doorpakken voor structureel meer salaris en minder werkdruk. Deze crisis gaat namelijk voorbij en als dat eenmaal zover is gaat de kraan onherroepelijk weer dicht en moet de broekriem onvermijdelijk weer worden aangetrokken. Dat is zoals het altijd al ging en dat zal nu niet anders zijn.
Dus misschien, nu het ijzer toch snoeiheet is, nog één keer met zijn allen op de barricaden en wie weet hoeft er dan eindelijk niet meer gesappeld te worden.
Bron: #Op1
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
