Voor de kleine Anna is het glas halfleeg
Daar kunnen wij van de grootouderclub het heel erg over hebben, maar weten doen we het ook niet.
We zouden van zijn levensdagen niet het type grootouders worden waarbij het gesprek steeds maar weer op kleinkind(eren) uitkomt, maar met zoveel vrienden in dezelfde levensfase en met dezelfde ervaringen zijn we inmiddels het type grootouders geworden waarbij het gesprek… et cetera. Het zijn niet de vorderingen van al dat kroost die door ons worden doorgenomen – we gaan er maar van uit dat ze op een dag allemaal kunnen kruipen, lopen en veters strikken – maar de uitdagingen van het opvoeden en opgroeien in deze complexe (ik kan er even geen beter woord voor bedenken) wereld.
Zo kwamen we over de kleine Anna te spreken (Anna is niet haar echte naam), die altijd boos is. Altijd? Altijd. Het meisje is ruim vier en staat elke dag boos op. Op het schooltje waar ze naartoe ging voordat ze leerplichtig werd, is ze min of meer naar huis gestuurd omdat de juffen met de handen in hun haar zaten over boze Anna. Op het schooltje waar ze zit nu ze leerplichtig is, is het van meet af aan één grote lijdensweg. Anna huilt als ze wordt gebracht en huilt vaak weer of nog steeds als ze wordt gehaald. Anna wil niet matchen met andere kindjes en Anna wil geen aandacht van haar juf. De ouders van Anna zijn wars van autoriteit en hebben ervoor gekozen om hun kinderen in vrijheid op te voeden – of is het hier meer op zijn plaats om te zeggen op te laten groeien? Wij van de grootouderclub vonden dat Anna misschien toch beter af zou zijn met wat duidelijke tot-hier-en-niet-verders op zijn tijd. Sinds we zien dat het kleine broertje van Anna met precies dezelfde aanpak het zonnetje in huis is, betwijfelen we of dat veel geholpen zou hebben.
Van de week las ik in de opvoedrubriek in de Volkskrant over positieve kinderen – ja/nee. Moraal van het verhaal (en ik citeer): ‘Sommige kinderen hebben van nature een meer negatieve of kritische levenshouding.’ De kleine Anna hoort tot de sommige waarvoor het glas halfleeg is. Anna evalueert een bezoek aan opa en oma op de typische Annamanier, wat wil zeggen dat ze boos is omdat ze maar één snoepje kreeg – of voor mijn part waren het maar zeven snoepjes – in plaats van blij te zijn omdat ze naar bioscoop gingen.
Anna is niet als blij ei geboren en zal ook niet snel een blij ei worden. Wij van de grootouderclub kunnen het er vooral over eens zijn dat dit op z’n zachtst gezegd voor niemand makkelijk moet zijn en dat we het antwoord verder schuldig moeten blijven. Al kunnen we het ook niet laten om er een goeie boom over op te zetten.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
