Franska.nl

Volgens mij zijn we met z’n allen in de war

 

Help! Ik pas niet meer in mijn spijkerbroeken. Ik had dat natuurlijk tussendoor steeds even moeten checken, maar dat krijg je dus van zo’n rotvirus.

 

 

 

Nooit aan gedacht dat ik zó zou aankomen van een beetje troosteten, en ik denk dus dat ik Mark Rutte en/of Hugo de Jonge er maar de schuld van ga geven. Het was tenslotte hún idee om thuis te gaan werken en zo, om zo min mogelijk contact te hebben met anderen. En wat krijg je dan? Dat je steeds die lekker zittende joggingbroek pakt en nergens meer erg in hebt. Alleen als ik naar de supermarkt ging, of een rondje ging lopen na het eten, dan pakte ik een spijkerbroek. En dan steeds die ene die al bovenop lag in de kast, die nog gewoon lekker zat, die toch niet vies werd en die je dus rustig twintig keer aantrok. En al die andere broeken? Die liggen daar nu een minderwaardigheidscomplex te ontwikkelen.

 

‘Waarom pakt ze nou steeds die ene? Wat mankeert er aan ons? Voor ons heeft ze toch ook geld betaald? Waarom wisselt ze niet af, en loopt ze elke dag hetzelfde rondje in dezelfde broek? En wat moeten de buren er wel niet van denken? Dat ze nooit een wasje draait of zo?’ Je hoort het bijna gonzen in die kast.

 

Dus moeten Rutte en De Jonge daar dan óók niet eens een “structurele oplossing” voor gaan bedenken? Want ja… niet ík had minder moeten eten, en af en toe moeten checken of mijn broeken nog wel pasten, welnéé… daar moeten zij maar lekker een oplossing voor bedenken. En die dan ook nog graag presenteren onder begeleiding van excuses.

 

Ik heb tegenwoordig zo te doen met de mensen die ons land draaiende moeten houden. Wat bezielt je dat je dat nog wilt? In het bedrijfsleven kun je drie keer zo veel verdienen met een kwart minder aan uren en de helft aan inzet. En niemand die je daar dan uitscheldt, belachelijk maakt, bedreigt, of aanvalt omdat je iets doet wat in het belang van het grote geheel gedaan moet worden. Want pas als ieders eigenbelang wordt behartigd, lijken we nog een beetje tevreden te krijgen.

 

En toch… ook bij bestuurders gaat het steeds raarder. Bij dat irritante virus komen ze er samen al niet uit, maar bij (bijvoorbeeld) een oorlog lijkt me al dat gekonkel dan helemaal doodeng.

 

‘Nee, ik vind die vijand juist leuk, dus ik splits me af in de kamer, of gooi mijn collega’s eruit.’ Dat kan toch niet maar blijven doorgaan op die manier? En op klaarlichte dag nog wel (roept ook iedereen tegenwoordig overal bij)!
Iedereen vindt dat er gezocht moet worden naar een “structurele oplossing” voor het tekort aan woningen, overschot aan specialisten, de uitgestelde zorg, de uit de hand gelopen stalgrootte (waar om de haverklap duizenden dieren omkomen door brand of ziektes), seksisme, machtsmisbruik, stikstofuitstoot, discriminatie, klimaatverandering, te lage grondwaterpeilen, te hoge schuldenlasten, enzovoort, enzovoort, enzovoort.
Maar dat hebben we allemaal samen veroorzaakt, hè!

 

Vroeger bleven (bijvoorbeeld) de meeste mensen samen met de “allerleukste” als ze dat dan hadden beloofd voor altijd en eeuwig tot de maan en weer terug. En daarna namen ze dan ook nog hun ouders in huis! En daarom bedachten we dus bejaardenhuizen, maar die hebben we alweer opgeheven. Te duur. Ouderen blijven nu dus tot het bittere einde worstelen in hun eigen huis, en daarnaast hebben we per gezin tegenwoordig ook vaak twee huizen nodig. Pfff.

 

En dan zijn we dus verbaasd dat er een woningtekort ontstaat? En dat moet dan worden opgelost door de mensen die óók nog de stikstofuitstoot moeten beperken voor onze (toekomstige) kinderen en kleinkinderen?

 

Maar hoe dan?

 

En hoe kom ik hier eigenlijk op via een te strakke spijkerbroek?

 

Och, och… het is wel duidelijk: niet alleen het land is in de war, maar ik ook.

 

Ik ga maar even iets te eten pakken om mezelf weer een beetje te kalmeren. Wat een wereld.