‘Volgens mij had mijn moeder een levensgroot probleem met mij’
Maar wat dat was?
‘Jij wordt later vast en zeker een kreng voor je kinderen.’ Ik was een dwarse puber toen mijn moeder dat tegen me zei. Mijn kleine zusje was de aanleiding. Ik wilde haar niet op sleeptouw nemen die dag. Dat wilde ik nooit, maar zeker niet die dag omdat ik stiekem met een jongen had afgesproken en daar kon ik geen jengelende zesjarige bij gebruiken. Toen mijn vader het hoorde, dat ik geen goede moeder zou worden, nam hij het meteen voor me op. Dat deed hij wel vaker, het voor me opnemen. Want mijn moeder kon ongekend fel op mij zijn en best gemene dingen zeggen.
Toen ik net het huis uit was en op een dag huilend thuiskwam omdat mijn vriendje me had gedumpt, kreeg ik niet de armen van haar om heen, waar ik zoveel behoefte aan had. Niet de geruststellende woorden dat het echt wel weer goed kwam, waar ik op zat te wachten. In plaats daarvan zei ze dat ik haar maar niet moest zoenen omdat ze erg verkouden was. Tegelijkertijd dat ze met veel bombarie haar neus ophaalde deed ze een stap terug. Alsof het mijn eigen verdiende loon was dat ik liefdesverdriet had, zo voelde het.
Mijn kleine zusje kroop bij haar op schoot en mocht daar blijven zitten. Mijn kleine zusje kreeg knuffels en zoveel veren in haar reet dat ze overliep van zelfvertrouwen. Mijn kleine zusje kreeg te horen dat ze ‘echt niet verder moest afvallen’ – ze was broodmager toen.
Tegen mij zei mijn moeder, toen ik een klein beetje was aangekomen dat ik ‘echt niet dikker hoefde te worden’.
Ik heb gevochten tegen mijn moeders afwijzingen, geprobeerd om haar liefde en erkenning desnoods af te dwingen. Ze heeft nooit een krimp gegeven. Ook niet toen ik op haar sterfbed aan haar vroeg of ze überhaupt wel ooit van me gehouden had. ‘Hoezo?’, was het enige wat ze toen kon uitbrengen. En vervolgens dat ik niet zo gek moest doen.
Volgens mijn vader heeft ze echt wel van me gehouden. Volgens mijn vader heeft ze zich ook schuldig gevoeld over hoe ze met mij omging. Volgens mijn vader was ze wél trots op mij. Ik denk alleen maar dat mijn vader het dan voor me opneemt. Zoals hij het wel vaker voor me opnam. Volgens mij had mijn moeder een levensgroot probleem met mij waar ze nooit overheen is kunnen stappen. Volgens mij was mijn moeder zo koppig als een ezel. Ze kon niet meer terug. Zelfs als ze dat gewild had.
Ik geloof nog wel wat mijn vader zegt, dat ze haar schuldgevoelens mee haar graf in heeft genomen. Alleen koop ik daar niets voor. Het enige wat mij had kunnen helpen is een verklaring. Een verklaring over waarom ze het zo tegen mij had uithangen. Een uitleg voor haar gedrag en daarna een welgemeend excuus, heel veel knuffels en heel veel veren in mijn reet.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
