Franska.nl

Volg je intuïtie, ook al lijkt alles oké

 

Niets wees erop dat het de laatste knuffel zou zijn.

 

 

Ik kreeg een app van mijn nicht dat haar moeder (mijn peettante) was gevallen. Haar heup had een flinke opdonder gehad en daarom leek de huisarts het beter dat ze tijdelijk opgenomen werd in een verzorgingshuis, om te revalideren en aan te sterken. Er was absoluut geen reden voor echte bezorgdheid, maar vervelend was het zeker, want tante had pijn. Als voormalig bakkersvrouw en enorme flinkerd vond ze het eigenlijk niets om zich te laten verplegen. Maar ze begreep ook wel dat het lastig zou worden om in deze situatie zichzelf te redden. Dus gaf ze er maar aan toe.

 

Fijne momenten

Mijn tante en ik waren altijd vier handen op één buik. Als puber was ik elke zaterdag in de bakkerij van haar en mijn oom te vinden. Om te poetsen, bestellingen klaar te maken en klanten te helpen. Ook op latere leeftijd bracht ik haar geregeld een bezoekje. Dat waren fijne momenten. Ze vertelde altijd vol liefde over haar huwelijk met wijlen mijn oom. En, ondanks dat hun leven altijd in het teken stond van hard werken, keek ze er dankbaar op terug. Hoe fijn is dat?

 

Mijn gevoel

Het verzorgingshuis waar ze tijdelijk was opgenomen, staat pal tegenover de supermarkt waar ik meestal op vrijdagavond de boodschappen doe. Het was al acht uur en eerlijk gezegd was ik het wel zat. En toch… mijn gevoel zei dat ik even bij tante om de deur moest kijken. Echter, nadat ik de boodschappen in de kofferbak had geladen, zette ik mijn gevoel opzij en besloot naar huis te gaan. Morgenochtend zou ik haar, tegen koffietijd, met een gebakje verrassen.

 

Intuïtie?

Ik startte de auto, keek vanaf de parkeerplaats nog eens omhoog naar de verlichte ramen van het verzorgingshuis en kreeg een onbestemd gevoel. Intuïtie of voortschrijdend inzicht? Zeg het maar. Zonder twijfel stapte ik uit de auto en liep vastberaden het verzorgingshuis binnen. Ik noemde de naam van mijn tante bij de receptie en klopte weldra op haar deur. Daar zat ze, rechtop, even pontificaal als anders, maar nu in een bed met aan het voeteneind een ballon van de kleinkinderen en bloemen op het nachtkastje.

 

Opgelucht

‘Pechvogel toch’, zei ik, terwijl ik haar knuffelde. ‘Ach, het komt allemaal wel weer terecht’, sprak ze overtuigd. Pief en optimistisch als altijd. We kletsten gezellig, dronken een kopje thee en toen ik zag dat ze vermoeid werd, nam ik afscheid. Opgelucht. Mijn unheimische gevoel was weg, want tante zou het wel redden. Met de belofte dat ik gauw weer langs zou komen, reed ik blij naar huis.

 

Er tussenuit gepiept

En toen, nog geen halve dag later, kreeg ik weer een app. Van mijn nicht. ‘Mam is vanmiddag, in haar middagslaapje, overleden.’

 

En terwijl ik dit schrijf, krijg ik weer kippenvel. Tante was ertussenuit gepiept. Na de lunch, die ze volgens de verpleegkundige nog met smaak had opgegeten, besloot ze een dutje te doen. Om vervolgens niet meer te ontwaken. Onbegrijpelijk. Voor een dame van 86 jaar een prachtig heengaan, maar voor haar naasten niet te bevatten. En verdrietig.

 

Laatste omhelzing

En ja, dat was ik ook. Echt verdrietig. Maar oh, wat ben ik blij dat ik die vrijdagavond mijn gevoel heb gevolgd. Haar schaterlach nog hoorde toen ik vertelde dat elke cake die ik bak, nog altijd mislukt. En… dat ik haar vertrouwde geur mocht opsnuiven toen ik haar knuffelde bij het afscheid. Niet wetend dat het de laatste omhelzing zou zijn.