De regeldruk in het verzorgingshuis… moet dat nou?
Hoewel er in het verzorgingshuis heel goed voor mijn moeder wordt gezorgd, is er toch iets wat mij enorm kan irriteren.
Hoe verdrietig de situatie ook was, ik was heel erg opgelucht toen er haast twee jaar geleden opeens een plekje vrij was in het verzorgingshuis voor mijn dementerende moeder. Thuis ging het echt niet meer. De zorg werd te zwaar en mijn vader, broer en ik waren als de dood dat mijn moeder, ondanks talloze hulpmiddelen, iets zou overkomen. Zo hadden we een speciaal hekje tegen het matras geplaatst zodat ze niet uit haar bed kon rollen, en lag er een extra matras op de grond zodat ze zacht zou vallen als het toch gebeurde. Want we moesten er niet aan denken dat ze in haar val rottig terecht zou komen en iets zou breken.
Toen mama in haar appartementje in het verzorgingshuis kwam wonen, waren we dolblij met de speciale hulpmiddelen zoals Saar, zoals we de actieve tillift noemen waarmee we mama veilig in haar rolstoel kunnen zetten. En het bed met een bijzonder matras wat ervoor zorgt dat ze comfortabel ligt. Er is apart bestek en een tuitbeker zodat ze niet kan knoeien. Het is allemaal beschikbaar om het haar gemakkelijk te maken. En de dames van de verzorging zijn allemaal zo lief voor haar en dat is heel erg fijn.
Maar dat speciale hekje en het extra matrasje naast haar bed zijn verdwenen. Niet omdat wij niet meer bang zijn dat ze valt, maar omdat het volgens de talloze protocollen van het verzorgingshuis niet mag. Haar bed kun je in allerlei standen zetten, maar het zogenaamde hekje dat erop zit, mag niet omhoog. Want dat is een vrijheidsbeperkende maatregel. Het kan een opgesloten gevoel geven en de cliënt is volledig afhankelijk van de zorg om uit bed te komen, aldus de deskundigen.
Je moet weten dat mijn moeder met alles moet worden geholpen, niet meer los rechtop kan zitten of kan lopen en dus nergens naar toe kan gaan zonder rolstoel. Maar soms rolt ze toch per ongeluk om en zo kan ze dus uit dat supersonische bed vallen, boink op de grond. Want ook het matrasje, dat toen ze nog thuis woonde een jaar lang naast haar bed lag om voor een zachte landing te zorgen in het geval dat ze uit haar bed zou vallen, is verboden. Te gevaarlijk, want mama zou erover kunnen struikelen. Maar als we dan uitleggen dat mama echt nooit meer zelfstandig op zal staan, dus al helemaal nooit meer ergens over zou kunnen struikelen, zelfs dan mag het matrasje niet meer terug.
Ik heb de protocollen er maar eens bij gepakt en snap heus wel dat ze er zijn. Er zijn in het huis ook demente bewoners die nog wel de benen kunnen gebruiken en dan is het natuurlijk niet de bedoeling dat ze door dat hekje in hun bed min of meer gevangen zitten of kunnen struikelen over een matje. Maar als je nu weet dat een dame van 81 nergens meer naartoe kan en wij alleen maar willen dat ze in haar val niks breekt, waarom mag het hekje en het matrasje dan niet? Uitzonderingen bevestigen de regel toch? Of is de regeldruk in de verzorgingshuizen inmiddels zo verstikkend dat een uitzondering niet eens meer bespreekbaar is?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
