Vlak voordat haar man zijn biezen pakte verweet hij het haar
Dat ze zo afschuwelijk dominant en veeleisend was geweest voor hun dochter.
‘Een goede vriendin van me heeft me er vaker dan eens voor gewaarschuwd dat ik er niet zo bovenop moest zitten. Maar ach, aan de andere kant vond ik haar veel te vrij met haar kinderen, dus moest ik haar nou echt zo serieus nemen? Als ik toen geweten had wat ik nu weet had ik dat vast en zeker gedaan. Vlak voordat mijn man zijn biezen pakte heeft hij me ongezouten verweten dat ik zo vreselijk dominant en veeleisend ben geweest, dat ik onze dochter gesmoord en verstikt heb met mijn zogenaamde goede bedoelingen. ‘Allemaal projectie’, volgens hem. En ook dat ons kind moest waarmaken wat ik zelf nooit had bereikt. Hij zei dat hij zichzelf verweet dat hij me nooit eerder de wacht had aangezegd. Dan was onze dochter misschien niet dat onzekere, mensenschuwe meisje geworden dat zelfs haar middelbare school niet tot een goed einde heeft weten te brengen.
Ik denk dat er geen enkele andere dag is geweest in mijn leven dat ik zo verschrikkelijk de weg kwijt was. Volledig in shock crashte ik bij mijn vriendin, die ene goede vriendin die me hiervoor had willen behoeden. Was er nog een weg terug? Een manier om dit goed te maken?
Mijn man verliet kort daarop het huis. Samen met onze dochter die toen al bijna achttien was. We zijn nu vijf jaar verder. Ze woont nog steeds bij haar vader en naar verluidt kan ze het prima vinden met zijn nieuwe vriendin. Af en toen komt ze langs. Nooit spontaan, nooit te lang en nooit wil ze blijven voor het eten. Reken maar dat ik heb geprobeerd om met haar te praten. Tegen haar heb gezegd dat het me spijt als ik haar tekort heb gedaan of te veeleisend was. Het enige wat ze dan doet is haar schouders ophalen. ‘Zo ben je nou eenmaal’, zegt ze dan. Alsof ze zich erbij heeft neergelegd dat er niet meer inzit. Waarschijnlijk heeft ze nog gelijk ook. Dat ik nou eenmaal zo ben omdat mijn moeder ook zo was en dat ik uiteindelijk geworden ben wat ik nooit wilde zijn: een kopie van mijn moeder waar ik helemaal niets mee op had omdat ze me in mijn herinnering altijd liep te koeioneren.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
