Ik wil zo graag een
aangeharkt leven
Caroline verlangt er soms naar: een aangeharkt leven. Maar elke keer als ze dat ook maar een beetje voor elkaar lijkt te hebben, komt er wel weer een kudde olifanten de boel omploegen.
Soms lijkt het me zo prettig om een beetje aangeharkt te kunnen leven. Met van die dingen die gewoon zó zijn en niet anders. Dat ik van tevoren een beetje weet waar ik aan toe ben. In het dagelijkse leven kan ik daar al behoefte aan hebben, maar in deze tijd van het jaar helemaal.
De bovenstaande alinea tikte ik zondagmiddag, als beginnetje voor mijn column voor deze week. U begrijpt het al, mijn leven is niet zo gek aangeharkt. Verre van dat eigenlijk, maar zondagmiddag had ik nog geen idee van de naderende kudde olifanten die er voor kerst nog even gauw doorheen zou ploegen. Nee, op dat moment wist ik één ding zeker en dat was dat ik tweede kerstdag met mijn familie bij de vader van mijn dochter zou gaan eten. Klinkt veel ingewikkelder dan het is, wij zijn in harmonie met elkaar.
Hoor ik daar in de verte al een olifant?
Voor kerstavond en eerste kerstdag zou ik vast iets afspreken met de man van wie ik al ruim 3,5 jaar houd en met wie ik al net zo lang geen ‘vaste verkering’ heb. Dat klinkt trouwens best knap ingewikkeld, maar is eveneens goed te doen. Dacht ik. De man en ik mailen elkaar iedere dag, want hij is van de oude stempel en sms’t of appt niet (heerlijk rustig, een aanrader zelfs, maar dit terzijde). Dus ik mailde hem maandagochtend wat we zouden afspreken voor kerst (hoor ik daar in de verte al een olifant?). Kreeg meteen antwoord.
Nou, op kerstavond gaat hij dus op stap met z’n nieuwe vriendin, maar hij zou het gezellig vinden om eerste kerstdag met mij door te brengen… En daarna babbelde hij door over wat hij zondag had gedaan… Ik las het nog een keer. En nog eens. Was dit een grap met een dubbele bodem die mij totaal ontging? Dus ik antwoordde: ‘Een nieuwe vriendin? Vertel eens iets meer’.
Ging ie nog serieus op in ook! Ze heet dus Annelies en ze kennen elkaar sinds 30 oktober. Joh. Alsof ik een beuk tussen mijn ogen kreeg. Dat liet ik hem weten. Begreep ie écht niks van, waarom zou er tussen ons iets veranderen? Ik verzin dit niet hè? Wij hebben dus al die tijd compleet verschillende (tuin)paden bewandeld. Ongelooflijk. Dus nu ga ik eerste kerstdag, denk ik, maar een beetje bladeren harken in het park. Met de hond. Muts op mijn hoofd. Daar staat op geborduurd: ‘Ik ben malle Pietje niet’.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
