Franska.nl

Viersterren kerstlunch? Ik dacht het toch niet.

 

Brigitte en vriendin R. gingen lunchen. Een bordje drie keer niks en dan die service nog.

Afgelopen week ging ik met vriendin R. naar een samplesale van een sieradenwinkel waar we allebei dol op zijn. Alles gezien, veel gepast, niets gekocht. Geld bespaard in feite. Daarom – en omdat het bijna kerst is en we elkaar dan niet zien – mochten we lunchen. En omdat we nu eenmaal heel erg in de buurt waren en het inmiddels bijna twee uur was waardoor we ook echt wel aan iets toe waren, besloten we voor de sky lounge van Double Tree Hilton te gaan, vlakbij het centraal station. Vooral vanwege het uitzicht, want dat is met een plekje in de loungehoek pal aan het raam, onder die enorme kerstboom, meer dan spectaculair. Meer voor een dubbeltje op de eerste rij ging het voorlopig niet worden.

 

‘Blue corn tortilla with spicy meat stew and a fresh salad’ dachten we allebei, dus dat werd het. Met een ‘hopelijk schieten ze op’ kregen we ruim een half uur later een bordje voorgeschoteld waarop drie minuscule paarse tortilla’s met op ieder paars rondje een theelepeltje gortdroog, ondefinieerbaar vlees, een lente-uitje, een sprietje taugé en een klein kleddertje chilisaus. Drie keer niks voor € 16,50 p.p. en nog steeds trek, dus samen een frietje delen dan maar? Onder het wachten op het frietjes besloot de mevrouw van de koffiecounter de boel even grondig te gaan staan stofzuigen, wat met een snoer door de halve sky lounge en genoeg herrie om elkaar net niet meer te kunnen verstaan zowat een kwartier in beslag nam. Op een ‘sorry, maar zou dit niet later kunnen’ van vriendin R. kregen we de spreekwoordelijke blik die kon doden en viel het ons op dat de leuke jongens en meisjes van de bediening weliswaar enorm druk waren met in de rondte rennen maar zich verder zo min mogelijk met de gasten bemoeiden.

 

Frietje, watertje, theetje en afrekenen dan maar. Hand omhoog en nog een keer, hand erbij, maar helaas. ‘Mogen wij de rekening?’ Nee? Ietsje harder roepen dan maar. We vroegen ons af wat we hier moesten uitvreten om het voor elkaar te krijgen om af te rekenen. Toen vroegen we ons af in wiens voordeel het eigenlijk was dat we überhaupt afrekenden en omdat we daar niet erg lang over na hoefden te denken, besloten we op te staan en weg te lopen zonder te betalen.

 

Nog voordat we bij de deur waren werden we ingehaald door een jongeman die zwaaiend met onze rekening riep dat we wel nog eventjes moesten betalen – dat dan weer wel. We zeiden dat we ongeveer een half uur bezig waren geweest om dat te doen en we gaven geen cent fooi. Toen we het niet konden laten om toch ook nog maar even ons beklag te doen over het belabberde eten en de lousy service, schoot ie bijna in de lach, onze viersterren-lul-de-behanger-kerstober-om-nooit-meer-te-vergeten.