Franska.nl

Vier generaties vrouwen zijn een weekend samen op pad

 

 

‘Dat mijn oma hier zo over dacht en zulke taal uitsloeg, dat hadden we nooit achter haar vermoed.’

 

 

‘Mijn moeder was door het dolle toen ik vertelde dat mijn kindje een dochtertje zou worden. ‘Vier generaties vrouwen,’ riep ze enthousiast, ‘stel je even voor hoe bijzonder dat is!’ Ik vond het wel grappig, wel leuk, maar viel er niet bepaald door van mijn geloof. Mijn oma, laten we haar voor het gemak even de eerste generatie noemen, vond het met haar drieënnegentig lentes ‘echt wel iets om naar uit te zien’ maar stelde voor eerst maar af te wachten of de kleine spruit gezond en wel ter wereld zou komen.

 

Dat deed ze. Eén brok blakende gezondheid kwam er ter wereld. Zo groot en zwaar dat ze volgens de verloskundige nog maar net voor een pasgeboren baby door kon gaan. Toen ze vier maanden oud was vonden we haar allemaal dan ook groot genoeg voor haar logeerpartij als jongste telg van de vier generaties vrouwen. We boekten een B&B in eigen land op minder dan twee uur rijden van ons huis, laadden de kofferbak bomvol met benodigdheden voor de vierde generatie en het feest kon beginnen.

 

‘Wat bijzonder,’ zei ook de eigenaresse van de B&B tegen mijn oma. ‘Vindt u het niet heerlijk, weer zo’n nieuwe baby om mee te knuffelen?’

 

‘Ben je gek geworden, lieve kind?’ antwoordde mijn oma. ‘Ik heb acht kinderen gekregen. Dat hoefde niet eens heel erg van mij, maar veel eerder van de kerk – en mijn man zaliger. Als ik terugdenk aan al die jaren dat ik een baby had om mee te knuffelen, dan kan ik als ik heel eerlijk ben, vooral zeggen dat ik baby’s maar ingewikkeld vind. Doe mij maar een kind waarmee al te praten valt. Dan weet je in ieder geval wat eraan scheelt als het huilt. Van een huilende baby word ík in ieder geval niet veel wijzer en het blijft een moeilijke puzzel om de vinger op de zere plek te leggen.’

 

Die middag was de vierde generatie ontroostbaar. Ik liep radeloos met mijn dochtertje te wiegen. ‘Darmkrampjes’, volgens mijn moeder. ‘Babypraatjes,’ zei mijn oma. ‘En uit die praatjes gaan we nooit wijs worden. Ik kan je alleen maar beloven dat het op een dag klaar is met dit raadselachtige gejank en als je een beetje van mij weghebt zul je die dag prijzen.’

 

Mijn moeder en ik keken elkaar aan en schoten toen in een onbedaarlijke lach. Dat mijn oma hier zo over dacht en zulke taal uitsloeg, dat hadden we nooit achter haar vermoed.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.