Verschil van mening
‘I’am a sucker for Christmas’, zegt hij er zelf over. En inderdaad is geen kerstboom hem groot genoeg en heeft hij een kerstmuziek playlist van hier tot Tokio.
Toen we elkaar net kenden bracht hij me zijn kerstmores meteen aan m’n verstand. De eerste zaterdag na sinterklaas toog hij met mijn dochter naar een tuincentrum om uren en uren later terug te keren met meer dan 300(!) ballen en een boom die het plafond ook zonder piek met gemak aantikte. Kerstavond is traditioneel ons kerstfeest. Familie, vrienden, een volle tafel, wijn en na het eten door de kamer dansen alsof het al oud en nieuw is.
Behalve deze kerst. Want deze kerst is iedereen met vakantie of heeft andere plannen. Mijn dochter incluis en haar mis ik het meest. Meer dan ik toe wil geven. Op kerstavond zijn we in ieder geval met z’n tweeën en dat is voor het eerst. Vastbesloten om te doen alsof, beginnen we veel te laat aan het eten waardoor we met moeite twee van de vier gangen afkrijgen. Halverwege de avond blijven we steken in een half diner en in een discussie over hoe we onze trouwerij willen invullen. Of juist niet. En we worden het maar niet eens.
Meestal gaat de liefde me tegenwoordig redelijk makkelijk af, voel ik me veilig, ben ik niet bang om kwijt te raken, durf ik mezelf te zijn. Overgave hoort er in de liefde immers bij. ‘Spring nou maar gewoon in het diepe’, zeg ik dan tegen mezelf. En inderdaad kom ik steeds zomaar vanzelf weer bovendrijven. Het is pas sinds ik mijn verloofde leerde kennen dat ik aan deze hoofdstukken van het leven toekom. Maar op deze kerstavond komen herinneringen aan voorbije liefdes terug.
Die brengen oude angsten met zich mee die zich ergens hoog in mijn maag willen nestelen. Het is de plek waar ze zich van oudsher senang voelden.
Ik ga naar de All you need is love Kerstspecial zitten kijken: een primeur. Onder het gesnotter van voor mij onbekende geliefden houd ik mezelf voor dat het met deze man wel heel raar moet lopen wil gekibbel niet opgelost kunnen worden, een ruzie niet worden bijgelegd. ‘Er is altijd weer een nieuwe dag’, zegt hij er over.
Op die nieuwe dag is het kerstochtend; wellicht de meest maagdelijke ochtend van het jaar.
We zetten hond Jip in de achterbak en rijden naar het bos waar we pratend over niets in het bijzonder naast elkaar lopen. Zoals dat gaat als je allebei op je eigen manier naar de juiste woorden zoekt. Die komen eerst mondjesmaat en dan gemakkelijk. Als we even later aan het kerstontbijt zitten, zijn we er in ieder geval uit en weten we dat we onze trouwerij klein willen. Met op de dag zelf alleen familie en getuigen. En in de weken erna dinertjes thuis. Zodat er meer dan genoeg tijd is om het leven door te nemen. Precies wat ons blij maakt. Vrienden en familie, een volle tafel, wijn en na het eten door de kamer dansen alsof het al kerstavond is.
Door Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en heeft twee kookboeken op haar naam staan. Sinds 2004 is ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Zonder schrijven kan ze niet. Franska zag wel iets in haar columns. Die gaan over haar leven, over vriendschappen, over liefde en over haar huwelijk dat gepland staat voor komende zomer. Brigitte heeft een stiefdochter, stiefzoon en dochter uit haar eerste huwelijk. Met haar verloofde heeft ze Jip: een plaatje van een Australian Sheppard.
