Franska.nl

 

 

‘Ik was vijftien toen mijn vader plotseling overleed. Die ochtend ging hij nog fluitend de deur uit en die middag kregen we een telefoontje dat hij het benauwd had gekregen, van zijn stokje was gegaan en daarna niet meer was bijgekomen. Een collega had nog geprobeerd om te reanimeren en de hulpdiensten waren er snel bij geweest, maar dat had niet meer mogen baten. Mijn moeder en ik waren in shock.

 

Omdat zijn afscheid zo ontzettend onverwacht was, hadden we er in de eerste plaats al eens een aantal weken voor nodig om zijn dood überhaupt tot ons door te laten dringen en we waren nog niet eens zo ver toen de volgende dreun kwam: financieel stonden we er belabberd voor omdat mijn vader niets geregeld had. Reserves waren er evenmin, de hypotheek was maximaal en het inkomen van mijn moeders part time baantje verwaarloosbaar.

 

Het huis moest verkocht. Alleen was de huizenmarkt in die tijd bepaald niet zoals die nu is, waardoor er alleen maar nog meer schulden overbleven. Mijn moeder zat er heel begrijpelijk doorheen en raakte overspannen. Maar ze was vooral heel erg boos op pappa over wat hij ons had aangedaan en met welke gigantische puinhoop hij ons had opgescheept. Hoewel het me heel erg raakte om haar zo tekeer te horen gaan over mijn vader, begreep ik het nog wel enigszins. Ik vond het namelijk ook verdrietig om ons huis uit te moeten en voor mij was het absoluut niet leuk dat ik van hockey had gemoeten als mijn opa en oma de kosten daarvoor niet voor hun rekening hadden genomen.

 

Ik haakte af toen mijn moeder na twee jaar nog steeds liep te tieren over mijn vader en ze hem een ‘onverantwoordelijk klootzak’ noemde. Ze had het hier toevallig wel over mijn vader die ik nog elke dag heel erg mis en waar ik heel veel van gehouden heb.

 

Ik vroeg haar om op te houden met dat gescheld en toen dat niet hielp vroeg ik haar of ze het dan misschien kon opbrengen om alleen nog op hem af te geven als ik er niet bij was. Ook dat was tegen dovemans oren. Het kwam erop neer dat ze totaal geen rekening hield met mijn gevoelens dat is nooit echt veranderd. Nooit een zweem van begrip en al helemaal geen excuus. Door haar gedrag voelt het alsof ik mijn moeder nu ook kwijt ben.’

 

 

Veronique’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.