Hij wist het niet meer, wilde vrij zijn en had ruimte nodig. En nog veel meer van dat soort vage dingen.
Al een tijdje had hij dit soort signalen afgegeven en ik had alles geprobeerd wat in mijn macht lag. Ik had geprobeerd om eruit te trekken wát er dan ontbrak. Of wát er dan te veel was. Lag het aan mij? Aan mijn kind? Aan mijn hond? En waar zocht hij dan naar? Moesten we elkaar minder vaak zien? Of juist meer zien? Moesten we in therapie?
Toen het maar niet duidelijk werd wat er aan de hand was maar ik wel telkens het woord ruimte hoorde vallen, besloot ik om hem die dan maar te geven. Dus belde ik hem maar niet meer zoveel. Ik stuurde hem maar geen hartjes-appjes meer. Ik nam maar even geen initiatief om af te spreken. Het maakte me onzeker en nerveus. Dus als ik hem dan zag, voelde het alsof ik op sollicitatiegesprek was. Ik jatte zijn telefoon terwijl hij stond te douchen en ging op zoek naar verdachte berichtjes. En haatte mijzelf daar dan weer om. Ik nam hem mee naar mijn therapeut in de hoop op antwoorden, maar het leek wel of de afstand tussen ons alleen maar groter werd. Ik raakte langzaam maar zeker emotioneel uitgeput.
Mijn eerste reactie toen het uitging was er een van opluchting. Eindelijk hoefde ik me niet meer af te vragen wat er nou met hem aan de hand was. Eindelijk hoefde ik niet meer mijn best te doen. Eindelijk kon ik me op mijzelf concentreren. Ik was verdrietig, maar had ook een gevoel van ruimte nu ik me niet meer druk hoefde maken over hem.
En toen kwam ik erachter: hij bleek al die tijd een ander te hebben. En ik die er KGB-achtige opsporingsskills erop na houd (dit is niet eens overdreven), had het niet in de gaten gehad. Ja, achteraf kon ik veel plaatsen. De avond waarop hij totaal onbereikbaar was geweest en later zei dat hij op een feest was geweest van vrienden die ik niet kende. De kritische blik waarmee hij naar me had gekeken. Zijn afwezige gedrag. De ‘vrijheid’ en ‘ruimte’ die hij nodig had gehad, bleken vrijheid en ruimte te zijn om te kijken of hij met háár een relatie op kon bouwen.
Was ik daarvoor behoorlijk kalm geweest, toen ik erachter kwam dat er sprake was van een andere vrouw, stortte ik totaal in elkaar. Terwijl ik die weken ervoor behoorlijk rustig was geweest onder het hele gebeuren. Ik was letterlijk misselijk van verdriet. En ik verbaasde me er tegelijkertijd over. Waarom maakte het zoveel uit dat er opeens een ander in het spel bleek te zijn?
Voorheen was het gewoon uit geweest omdat het niet meer werkte. Voorheen had ik kunnen denken dat het aan mijn vriend lag die blijkbaar een beetje in de war was. Of aan de relatie die wat sleets was geraakt. Nu was ik ingeruild. Voor iemand die (blijkbaar) leuker was. Mooier. Grappiger. Het lag dus gewoon allemaal aan mij. Ik voelde me enorm, maar dan ook enorm afgewezen.
En daarnaast was ik woedend omdat hij nu lekker door kon gaan met zijn leven, romantisch wijn en kaasjes zat te drinken op de bank die ík nota bene had bekleed, hand en hand een ronde maakte langs de mensen die voorheen ook mijn vrienden waren geweest en ik totally devastated amper nog mijn bed uit kon komen (wel viel ik vier kilo af, dat was dan weer een mooie meevaller).
Nu gaan de meeste relaties – en vooral de langere relaties – uit omdat één van beiden een ander heeft. En dat is ook logisch, maar daarover gaat mijn volgende blog. De kans dat je opzij wordt gezet omdat je ex een ander heeft, of nog erger: blijkt te hebben, is vrij groot. En dit zeg ik wel alvast: de ander is zelden de oorzaak, eerder een gevolg.
De vraag is: hoe ga je daarmee om?
Het antwoord hierop is niet zo simpel. Ik denk dat je in de eerste plaats er vooral niet mee om moet willen gaan. Laat het gewoon gebeuren. Wees verdrietig, wees boos, voel gewoon alles wat er te voelen valt. Geef je er even totaal aan over, huil je ogen uit, schreeuw tegen de wind, verstop je onder de dekens. Net zo lang tot je de bodem van de put hebt bereikt. En die bodem is er, hoe diep de put ook is. En dan pas begint de moeizame tocht naar boven.
Het tweede dat je voor ogen moet houden is dat de ander zelden de echte reden van de breuk is. Ik ga hierover nog een uitgebreide blog schrijven die je hierna maar moet lezen. Maar het helpt enorm als je je focus verlegt van je ex en de nieuwe van je ex naar jezelf. Iedere keer als je je verliest in woedende en bedroefde gedachtes over hem of haar of hen, iedere keer als je obsessief hun beider tijdlijn doorscant op zoek naar nog meer aanwijzingen, probeer dan bewust over te schakelen naar jezelf. Vraag jezelf af: wat heb ík nodig? Wat heb ík geleerd van deze relatie? Wat voor een liefde wens ik mijzelf toe? Dit is veel makkelijker gezegd dan gedaan en vraagt om enorme geestelijke discipline. Maar probeer het wel! Vooral als je merkt dat je alleen maar ongelukkiger wordt van je gedachtes over hem/haar/hen.
Handige truc hierbij is bijvoorbeeld om jezelf dagelijks twee keer twintig minuten toe te staan waarin je je helemaal te buiten gaat aan de meest vreselijke gedachten. Schrijf ze zelfs op! Maar daarna keer je weer naar jezelf terug. Wees je eigen beste therapeut, vriendin en moeder. Waarom? Omdat je er altijd bent (duh).
Dan nog een derde punt: Hoe heftiger je hierop reageert, hoe meer je jouw eigenwaarde (waarschijnlijker) hebt laten afhangen van je ex. Waarschijnlijk ben je zo gefocust geweest op zijn wensen, zijn verlangens, waarschijnlijk heb je zo hard gewerkt om maar zijn liefde te blijven ontvangen, dat je jezelf totaal voorbij gelopen bent. Je bent woedend en verdrietig omdat je bent vervangen door iemand anders. Maar wees eerlijk: in hoeverre ben jij nog je echte authentieke zelf geweest in de relatie? Ik was al lang niet meer mijn eigen fijne zelf bij mijn ex. Sterker nog, achteraf gezien heeft hij het misschien wel heel lang volgehouden met iemand die behoevend, wantrouwig en bozig was. Nu het uit is, heb jij eindelijk de gelegenheid om terug te keren naar je ware zelf. Dit doe je niet voor iemand anders. Dit doe je vooral voor jou. Because you’re worth it.
En tot slot: ik heb ook in de andere positie gezeten. Die van de bedrieger. Ook toen is mijn relatie kapot gegaan en ook toen was het een fucking ravage. En ik kan je vertellen dat ik honderd keer liever in de schoenen sta van degene die is bedrogen dan in de schoenen van de bedrieger. Je bent waarschijnlijk boos omdat hij tegen je heeft gelogen. Geloof me, de schade die je bij jezelf aanricht door te liegen tegen iemand die van je houdt en je vertrouwt is nog veel groter. Toen ik een affaire had, kon ik mezelf amper in de spiegel aankijken. Ik had geen idee meer wie ik was en waarom ik dingen had gedaan waartoe ik mezelf daarvoor nooit in staat had geacht. Ik voelde me leeg vanbinnen en had geen idee meer wie ik was. En tegelijkertijd zat ik in een soort hysterisch liefdesverhaal waar een zware cocaïneverslaafde nog een puntje aan kon zuigen.
Toen ik zelf werd bedrogen was ik diep bedroefd en boos, maar ik voelde me wel puur. Ik kon mezelf recht aankijken. Ik kon mezelf koesteren en verzorgen. Ik zag zelfs een vreemd soort schoonheid in mijn pijn. Het was zeker niet leuk en zeker niet makkelijk, maar ik heb zoveel geleerd over mijzelf en wat ik nodig heb in een relatie. Als ik nou heel Dalai Lama was, zou ik ‘de andere vrouw’ zelfs dankbaar kunnen zijn dat zij het breekijzer is geweest in mijn vorige relatie. Want zoals jullie hebben kunnen lezen in de overweldigende hoeveelheid bruiloftsposts ben ik inmiddels zeer gelukkig met mijn nieuwe liefde. En daarmee kom ik op mijn allerlaatste punt: het leven gaat altijd door. Mensen verdwijnen uit je leven, ook de mensen van wie je veel hebt gehouden. Maar er komen altijd weer nieuwe voor terug.
