Franska.nl

Verklik jij je buren om hun corona­gedrag?

Zondag was ik even in het Vondelpark met een vriendin. Keurig op anderhalve meter afstand van elkaar.

En dat was maar beter ook, want er liepen echt enorm veel handhavers rond om ervoor te zorgen dat iedereen zich aan die anderhalve meter hield. Niet altijd op de meest vriendelijke manier, trouwens. ‘Wij kunnen niet zien dat jullie huisgenoten zijn, dus AFSTAND’, werd er bijvoorbeeld geroepen. Tsja, het was in ieder geval duidelijk.

Op diezelfde dag was een vriend van mij op bezoek bij een vriend van hem, samen met twee anderen. Die hielden zich dus aan de maximale bezetting van drie mensen op bezoek. En ze hielden afstand van elkaar. Maar wel een wijntje in de hand en een muziekje op de achtergrond. En dat was genoeg reden voor de buren om de politie te bellen dat er een heus feest gaande was. De politie kwam met veel bombarie aan, maar concludeerde al snel dat er precies niets aan de hand was behalve een nu verstoorde verhouding tussen deze twee buren.

Toen dacht ik bij mezelf: zou ik hetzelfde doen? Ik zou absoluut niet de politie bellen wanneer ik alleen verdenkingen heb maar niet zeker weet of mensen zich niet aan de regels houden. Maar als ik het wél zeker zou weten? Ik denk niet dat ik m’n mond zou houden, daar zit het me dan toch te erg voor dwars. Maar de politie bellen, dat zou weer niet zo snel bij me opkomen. Liever gewoon het gesprek aangaan met de buren.

Dit besprak ik met een vriendin van mij, die dan weer van mening was dat ‘iedereen het zelf moet weten’. Is wat voor te zeggen natuurlijk, maar ik wil het liefst zo snel mogelijk van die lockdown af, en dat gaat het snelst als iedereen zich aan de regels houdt. Ergens heb ik dus een egoïstisch motief om anderen erop aan te spreken, want ik wil zo snel mogelijk weer m’n normale leventje terug. En daar wil ik best de band met m’n buren voor op het spel zetten.