Franska.nl

Die vonden het vreselijk om te moeten verhuizen, en ik kon me haar schuldgevoelens heel goed voorstellen. Ze had er zelfs nog over gedacht om, omwille van haar kroost, dan maar alleen in Nederland te blijven. Dat haar man dan af en toe naar Nederland zou komen om even te knuffelen.

Maar ja, ze was ook bang dat zoiets haar huwelijk om zeep zou helpen. En dat de band tussen haar man en de kinderen erdoor zou verwateren. Hij ging namelijk niet ergens in Europa werken, maar heel ver weg. Je vloog dus ook niet zomaar heen en weer. Bovendien zouden ze dan elkaars verjaardagen gaan missen, en verjaardagen waren erg belangrijk binnen hun gezin.  

Ook het puberen, afstuderen, verliefd worden, kortom de ontwikkeling van zijn kinderen zou de vader dan moeten gaan missen. En dat eerste leek hem niet zo’n ramp, maar bij de rest wilde hij toch wel graag aanwezig zijn. Ze kozen er dus voor om toch samen uit en samen thuis te blijven. Al was het maar om te voorkomen dat later zou blijken dat ze elkaar nodig hadden gehad, maar hadden moeten missen.

Ook de kinderen wilden liever niet dat het gezin uit elkaar zou vallen, maar bleven toch bij hun standpunt dat verhuizen geen optie was. Zij vonden zelfs dat pa zijn baan maar moest laten schieten, en dat ze met drie tegen twee de strijd daarover dus dik hadden gewonnen.

Maar tóch gingen ze verhuizen. Want ja… hoe leg je uit wat er nog meer hangt aan het hebben van een baan?

Toch heb ik haar wel een klein beetje gerust kunnen stellen. Ik weet namelijk nog dat wij gingen verhuizen in het laatste basisschooljaar van onze dochter. Och, wat was ze verdrietig (en boos), omdat wij naar een andere plek gingen. En wij hebben toen dus (na rijp beraad) besloten om haar in haar oude woonplaats haar school te laten afmaken (en haar dan elke dag heen en weer te gaan brengen), maar wel met de eis dat ze in haar nieuwe woonplaats op een sport zou gaan. Zo kon ze de basisschool afmaken waar ze al jaren op zat, meedoen aan de eindmusical, afscheid nemen op alle fronten, en dan in het nieuwe jaar met haar nieuwe (sport)vriendinnen starten op een nieuwe middelbare school in een nieuwe stad.

Maar het kwam er niet van. Ze vond geen enkele sport meer leuk en haakte na alle proeflessen af. Na school sleepten we haar vriendinnen uit onze oude woonplaats mee voor logeerpartijtjes, en op sportgebied bleef het bij streetdance met één buurmeisje uit onze nieuwe omgeving. Verder wilde ze stelselmatig niets te maken hebben met onze nieuwe buurt.

Ze was dan ook erg bang en heel verdrietig toen ze voor een proefmiddag naar haar nieuwe middelbare school moest. En ik begreep dat best. Ik ging dus met haar mee, en beloofde dat ik op de parkeerplaats in de auto zou blijven zitten tot de middag voorbij was. Ik was dus dichtbij, en wachtte met een enorme brok schuldgevoel in mijn lijf tot mijn kleine meid weer naar buiten mocht. Weer weg mocht van al die vreemde kinderen die samen met hun eigen vriendjes het nieuwe avontuur aangingen. En ik zag haar dus al helemaal zitten, daar achter in de klas. Helemaal alleen. En ik kreeg het daardoor Spaans benauwd toen ze na afloop niet naar buiten kwam. Moest ik nou naar binnen gaan, of toch maar wachten?

Maar gelukkig, daar kwam ze toch al aangerend!

‘Mam!’ riep ze al van ver. ‘Ga maar vast naar huis, want ik fiets met die, en die en die mee terug. Ik mag achterop bij dingetje, en heb al zes nieuwe vriendinnen hier.’

Tsss… hadden we daar nou een heel jaar mee geworsteld, ruzie over gemaakt en wakker van gelegen? En haar middelbareschooltijd duurde nog lang en gelukkig.