Verbijsterend: 6500 doden in Quatar
Dit jankt toch om een signaal?
6500 arbeiders zijn er overleden in Qatar, tijdens de bouwwerkzaamheden aan stadions. Als je leest en ziet hoe deze mensen worden gehuisvest en onderbetaald, of zelfs helemaal niet betaald, word ik zo boos. Het is al een corrupt land en het is me een raadsel hoe het heeft kunnen gebeuren dat het WK voetballen juist dáár wordt gehouden. Als zomaar een individu heb je daar geen invloed op. Kunnen we nu echt niks meer doen? Dit jankt toch om een signaal van degenen die dit ook onverteerbaar vinden?
Een briefschrijver in de Volkskrant van donderdag jl. vraagt zich af of de krant wellicht de moed zou opbrengen om de wedstrijden niet meer te verslaan. In de Tweede Kamer werd een motie ingediend: laten wij geen bestuurders en koninklijke hotemetoten naar Qatar sturen om bij de wedstrijden te zijn. Dat moest er nog bij komen, dat ministers en leden van het koningshuis daar op de tribunes gaan zitten. Laten de voetballers daar hun ding doen, dat is niet meer tegen te houden, maar we kunnen wel als volk een signaal afgeven en niet naar de wedstrijden kijken die worden uitgezonden. Zielig voor de voetballiefhebbers? Vast. Maar ik vind de gezinnen van de 6500 overleden arbeiders (en het worden er vast nog meer) 1000% zieliger.
De meerderheid van de Kamer vindt dat de behandeling van Oeigoeren in China genocide is. Demissionair minister Blok vindt die term te ver gaan. Laf. Te bang voor de Chinezen en toekomstig verstoorde handelsbetrekkingen? Hoe zouden we het uitbuiten van de Aziatische arbeiders in Qatar noemen? Slavernij? Mijns inziens het enige juiste woord. Ik kan hier als toeschouwer niet zomaar aan voorbij gaan. Kort stukje deze keer. Komt omdat ik boos ben. De Christen Unie is niet mijn partij, maar als Segers zegt dat we dan zouden dansen op de met bloed bevlekte velden, ben ik het grondig met hem eens. Al ben ik bang dat iedereen dit over anderhalf jaar weer vergeten is, als het festijn des doods straks losbarst in Qatar.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
