Ik glip even tussen alle bezigheden door en neem de virtuele pen over van Franska. Want hé, als je de kans krijgt moet je hem vol benutten.
Soms is het gewoon even fijn om in het middelpunt te staan, even te laten weten dat jij er ook nog bent. Mijn hart te luchten bij jullie, maar vooral met jullie, want stagelopen bij franska.nl is aanpoten. Elke ochtend om half zeven sta ik naast mijn bed en half acht s ’avonds steek ik de sleutel weer in het slot van mijn voordeur. Nu lachen jullie mij natuurlijk een beetje uit en denken jullie: ‘Ha, welcome to the adult life’. Ik weet het, ik weet het, maar het is wel wennen voor iemand die normaal gesproken een relaxed studentenleventje leeft. Ik probeer mijn slaapritme aan te passen aan mijn stagiaireleven, maar het weekend zit vol verleidingen… lees: gezellige feestjes, met nog gezelligere mensen, en dat komt mijn natuurlijke klok niet ten goede. Sorry mam!
Als stagiaire sta je altijd in de schaduw van de mensen die er echt toe doen, de mensen die het gemaakt hebben in de wereld waar jij net in komt kijken. Keukendiensten en lunch maken, het hoort er allemaal bij. Niet heel erg, want we mogen de lunch ook opeten. Best oké, vooral als je het moet doen met een stagevergoeding en je, ietwat karige, loon bij de plaatselijke Albert Heijn. Maar ondanks dat alles ‘best oké’ is had ik toch de onbedwingbare behoefte om heel even op Franska haar troon te zitten. Ik trok de stoute schoenen aan en hier ben ik: Veerle van de Laar, negentien jaren jong, media-, informatie- en communicatiestudent en dus stagiaire bij franska.nl.
Ik ga nog even verder over mijn bevindingen die ik tot nu toe heb opgedaan. Ik weet niet of ik nu mijn eigen ruiten in gooi, maar ik vind het ‘mediawereldje’ maar een aparte boel. Ik ben dan misschien als nuchtere West-Fries ook wel een beetje een vreemde eend in de bijt, maar soms, heel soms, vind ik het allemaal een beetje too much. Ik ben al op mijn vingers getikt, ik ben namelijk te direct.
Veerle, 19, is de eerste tekststagiaire van franska.nl. Geboren en getogen in Alkmaar. Ze heeft een voorliefde voor mooie verhalen, beeld en kleding
Ik denk dan: dat is toch fijn, dan weet je waar je aan toe bent, maar dat had ik dus mooi verkeerd gedacht. In de mediawereld of misschien overal in de ‘grotemensenwereld’ moet je de volgende e-mailtechniek gebruiken: Beleefde opening (deed ik gelukkig wel al), vervolgens maak je een compliment, dan stel je je vraag en dan sluit je je mail af met nog een compliment. Dus dat doe ik nu braaf, de complimenten vliegen in de rondte. Ja, je leert nog eens wat op zo’n redactie.
Het wordt weer tijd om terug te gaan in positie en ik geef Franska & co de virtuele pen terug. Bedankt voor het luisterende oor. O, en niet te vergeten: jullie zijn getuigen van mijn debuut. Dit broekie klimt naar de journalistiek top!
Fotografie: Esmée Franken. Styling: Valérie Ntantu
