Varen is net als fietsen, toch?
Ik houd van varen. Of het nou op een piepklein motorbootje is of een luxe zeiljacht, zet mij op een boot en ik ben acuut gelukkig.
Vroeger toen ik nog een klein Ireentje was, mocht ik vaak met mijn opa mee als hij met zijn boot op de Kagerplassen ging zeilen. Ik was misschien vijf jaar oud, maar vond het toen al heerlijk om met m’n bol in de wind te zitten met het geluid van de wind en het water in m’n oren.
Later volgden jaarlijkse vakanties op zeilscholen in Zeeland en op oude bruine platbodems op de Waddenzee. Op m’n zeventiende huurde ik samen met m’n nichtje een zeilbootje met een dektent en trok een week door Friesland. De ultieme vrijheid. Op het water, zonder plan en vooral zonder ouders. Een van de leukste vakanties ooit.
Maar toen kwam de klad er een beetje in. Er was nog meer te ontdekken in de wereld en het varen verdween naar de achtergrond. Tot ik mijn meneer tegen het lijf liep. Een botenliefhebber pur sang. Maar we zijn nu bijna 25 jaar samen en hebben gek genoeg nog nooit met z’n tweeën gevaren.
Ik droom al jaren van twee weken in de zon voor de Griekse kust. In een bootje op kristalhelder water. Iedere dag wakker worden met een frisse duik in de zee. ’s Avonds in een haventje visjes eten en natuurlijk weer de wind op m’n bol en het geluid van de wind en het water in m’n oren.
Maar toen kwam corona. Mijn zeilplannen vielen in het water, tot ik bedacht dat het misschien niet geheel onverstandig zou zijn om eerst eens even te kijken of meneer en ik wel samen kúnnen varen. Want twee kapiteins op een schip gaat nooit goed.
Misschien vechten wij elkaar wel de tent uit als we met de boot de sluis in moeten. Je kent die beelden wel van zo’n hulpeloze vrouw in het gangboord met een lijn in haar handen die geen idee heeft wat ze met de aanwijzingen van haar echtgenoot aan moet. Zo’n man die worstelt met de motor en niet roept wat ie eigenlijk bedoelt. Ik hoop dat ik een wat meer getalenteerde matroos ben en mijn meneer geen schreeuwende schipper aan het roer.
We gaan het zien van de zomer. Varen is net als fietsen, dat verleer je nooit. Toch?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
