Franska.nl

Alleen dát geeft al aan hoe klein de wereld is. 

Hoe is het mogelijk dat in een vliegtuig met 283 vakantiegangers en vijftien bemanningsleden vier mensen zitten die via via met elkaar verbonden bleken, terwijl ze elkaar niet kenden. Ik kon het niet geloven toen de berichten binnenkwamen. 

Ik kon überhaupt niet geloven wat er toen gebeurd was. 

Want hoe groot is nou de kans dat je in een vliegtuig stapt met mensen die je niet denkt te kennen, maar die dus toch aan je gelinkt zijn? Eigenlijk zou je aan iedereen die nu naast je zit eens moeten vragen: zeg… ken jij die-en-die? Want de kans is dus groot dat je bekenden deelt, zonder het zelf te weten. 

Maar ja… zoiets doe je meestal niet. 

En dat hebben de passagiers van vlucht MH17 waarschijnlijk ook niet gedaan. 

Want zij hadden geen idee. Zij hadden bij het instappen geen flauw idee dat ze veel meer met elkaar verbonden waren dan ze ooit zouden kunnen vermoeden. Dat ze niet veel later iets zouden meemaken wat ieders verstand te boven zou gaan, en wat heel Nederland in diepe rouw zou dompelen. 

Ze gingen gewoon op vakantie. Er even tussenuit met man, vrouw, vriend, vriendin, zoon, dochter, vader, moeder, opa, oma of anderen. En dan bedenk je natuurlijk niet dat het iemand op de grond een goed idee lijkt om het vliegtuig waar jij mee vliegt naar beneden te gaan halen. Waarom zou je ook? Je woont niet in een land dat in oorlog is, en je hebt zelf ook niemand iets aangedaan wat tot zoiets zou kunnen leiden. Je hebt misschien hooguit je baan opgezegd om op reis te gaan. Maar dat maakt niemand zó verbitterd, toch? Of je bent gescheiden en je gaat met je nieuwe partner op vakantie. Het enige wat je dan dwars zou kunnen zitten is dat je je kinderen bij je ex hebt gebracht, terwijl zij eigenlijk misschien met jou mee wilden. Niet wetend dat je ze daar dan achteraf het leven mee zou redden, heb je misschien nog aan ze gedacht toen je door de paspoortcontrole ging. Je dacht nog even aan die laatste kus, en de “tot snel…” 

En al die anderen op Schiphol die een kind, partner, broer, zakenrelatie of kennis uitzwaaiden, gingen er ook vanuit dat ze datzelfde niet veel later wéér konden doen. Maar dan andersom. Dat ze hun dierbaren op Schiphol weer konden verwelkomen, en verder konden gaan met lachen, ruziën, werken en knuffelen. 

Maar het werd Eindhoven… 

Tezamen met de koning en de koningin mochten ze de terugkomst bijwonen van hun dierbaren. 

Zoiets bedenk je toch niet? 

En je bedenkt al helemaal niet dat het hele land in tranen zal zijn bij de beelden van die aankomst van jouw kind, schoonkind, collega, partner, vader of moeder. 

Wie had nou kunnen voorspellen dat heel veel Nederlanders de behoefte zouden voelen om langs de snelweg te gaan staan bij die lange stoeten met rouwauto’s die naar Hilversum gingen? Niemand toch? En dat er later een monument zou komen, daar kom je toch ook niet op als je buurvrouw of buurman met vakantie gaat? 

Of… zou die ene man of vrouw die op dat knopje heeft gedrukt daar nog aan gedacht hebben? 

Zouden die figuren die hiervoor verantwoordelijk zijn – maar dat nog steeds niet willen toegeven – ooit hebben kunnen voorzien dat zoveel mensen zó zouden meeleven met de families van de slachtoffers? Dat we met dit kleine landje zó hard zouden gaan proberen om het leed samen te dragen, ook al wisten we dat we nooit konden voelen wat de echte betrokkenen moesten doorstaan?

En zouden die figuren ook maar één seconde hebben kunnen vermoeden hoe volhardend onze regering zou blijven in het zoeken naar de waarheid? Hoe eensgezind we ons betrokken zouden blijven voelen bij de slachtoffers en hun nabestaanden? Bij de hulpverleners, de onderzoekers, de artsen, ministers, begrafenisondernemers, en noem ze maar op? 

Vast niet! Ze hebben geen idee hoe wij vandaag – vijf jaar na dato – nog steeds meeleven met al die mensen die hier onder lijden. Hoe een klein landje dus groot kan zijn, in een wereld die eerst nog zo klein leek.