Franska.nl

Vandaag is de dag van de leraar

 

Vandaag is de dag van de leraar. En als ik voor mezelf spreek, ik vind die baan dus echt een roeping. Een leraar word je niet, dat ben je.

 

Want je kan ergens heel veel verstand van hebben, om dat vervolgens zo aan iemand uit te leggen dat ie het ook snapt, is echt een vak apart.

 

Ik denk dat we ons allemaal nog wel een leraar van vroeger voor de geest kunnen halen. Zo eentje die bepalend is geweest voor de keuze van je loopbaan. Waar je gewoonweg een verschrikkelijke hekel aan had, of die, tot grote hilariteit van je klas, totaal geen orde kon houden. Vandaag, op de dag van de leraar, denken we daar nog eens aan terug.  

 

Adeline

“Mensen praten niet tussen aanhalingstekens”, ik hoor haar nog zeker drie keer per dag in mijn hoofd als ik teksten lees. Jaqueline Storm is denk ik de reden dat ik überhaupt ooit afstudeerde, omdat ze precies de trap onder mijn hol (vergeef me mijn taalgebruik) gaf die ik nodig had. Mensen praten trouwens ook niet tussen haakjes, zei ze ook. En weet je wat grappig is? Ze werkte vroeger zelf met Franska.

 

Danique

Door een verhuizing toen ik negen was, en wéér een toen ik dertien was heb ik vroeger op vier verschillende scholen gezeten. En dat betekent ook meteen dat ik veel verschillende leraren heb meegemaakt. Sommige beter dan andere. Meneer Van de Mos was mijn mentor in de eerste klas van de middelbare school. Hij heeft mijn zelfvertrouwen zó naar beneden getrapt met zijn woorden. Het was echt een verschrikkelijke man. Ik kon er gewoon niet bij hoe je voor het vak leraar gekozen kon hebben als je zo slecht met kinderen om kon gaan. Toen ik wegging uit Zwolle en verhuisde naar Duitsland had ik daar juist een supportsysteem van jewelste bij bijna alle leraren. Ik heb daar zo veel waardevolle lessen gehad dat mijn zeer lage zelfvertrouwen binnen een mum van tijd weer opgebouwd was. En dat is allemaal te danken aan Mrs. Heinrichs, Mr. Lucas, Mr. Owen, Mrs. Eunuch, Mrs. Nina en Mr. Malhotra. Het is door hun hulp dat ik nu zit waar ik zit. En daar ben ik ze voor eeuwig dankbaar voor. En stiekem hoop ik heel erg dat Meneer Van de Mos geen leraar meer is. Voor al die leerlingen op school dan. Arme kinderen…

 

Irene 

Meneer Lockefeer van Nederlands. Een hippie van de ouwe stempel. Reed in een rode Lada met geblokte gordijntjes, inclusief Ban-de-Bomsticker op de achterkant. Ik was een nogal rechtse kakker-met-geruite-broek, maar had gewoon een klik met die man. Eindeloos leuk kon hij over Nederlandse literatuur vertellen. Bij hem haalde ik zelfs een 9 ½ voor mijn mondeling, terwijl de rest van mijn eindexamen uit magere zesjes bestond. Hij zette me op het spoor om te gaan schrijven. Maar toen ik me eenmaal had aangemeld voor de School voor Journalistiek, durfde ik niet meer. Uiteindelijk ben ik dus via een enorme omweg toch hier op de reactie op mijn plek beland. Met dank aan zijn enthousiasme. 

 

Brigitte

Deze leraar dus! Van Elmpt heette hij en mocht je denken dat hij Duits gaf, dat gaf hij niet want hij gaf Frans. Een bullebak van het zuiverste water die er een waar genoegen in schepte om ons kinderen de stuipen op het lijf te jagen. Elke les overhoorde hij iemand en die iemand moest voor de klas komen. Over wie het haasje was deed hij zo lang mogelijk. Denk aan Wendy van Dijk die de winnaar van The Voice bekendmaakt en je weet waar dit heen gaat. Alleen luidde zijn inleidende riedel: ‘VENEZ DEVANT LA PORTE………………….’ En dan heel, heel, heel lang wachten. Net zo lang totdat alle kinderen van de stress waren weggedoken onder hun banken, in de hoop dat hij hun naam niet zou noemen. Want hoe hard we ook geleerd hadden: van de zenuwen klapte iedereen toch wel dicht als het uur U daar was.

 

Dus meneer Van Elmpt! Mag ik nog even tegen u zeggen dat ik u een absoluut mispunt vond, bij het gemene af achteraf, en dat ik ook heus wel weet dat dit niet helpt maar dat ik dit desondanks al heel lang tegen u wilde zeggen? Dus bij deze, meneer, en graag gedaan.

 

Anouk

Ik heb twee docenten die mij het meest zijn bijgebleven. In groep vier kwam ik erachter dat ik dyslectisch ben en mijn meester van toen heeft mij daar zo goed mee geholpen. Hij hielp mij op een heel leuke manier en het fijnste is dat hij mij na al die jaren nog steeds herkent. Ook mijn docent geschiedenis van de middelbare school zal mij altijd bijblijven. Deze mevrouw is altijd positief geweest en heeft mij altijd gezegd dat ik alles kon bereiken wat ik wilde, ook op momenten dat ik er even niet zo goed voor stond. Naast dat ik geschiedenis een interessant vak vond kon ik haar positiviteit heel erg waarderen.