Vanaf toen zou oud en nieuw nooit meer hetzelfde worden.
Het was mijn moeder die belde en ze had geen goed nieuws, dat hoorde ik meteen.
Sinds die jaarwisseling zou oud en nieuw nooit meer hetzelfde zijn. Het was 1989, ik was één en al in blijde verwachting want de geboorte van mijn dochter stond voor de deur. We vierden oud en nieuw thuis. Met een paar vrienden, zonder al te veel drukte. Zo zou het oude jaar vanzelf in een nieuw overgaan en verder geen bijzonderheden. Het was rond de klok van negen dat de telefoon ging en dat was meteen al vreemd. Want de telefoon hoorde niet vóór middernacht te gaan, maar daarna. Om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen, nu het jaar was aangebroken waarin we de ouders van een kindje zouden worden waarvan we nog geen idee hadden wat het was.
Het was mijn moeder die belde en ze had geen goed nieuws, dat hoorde ik meteen. Het ging om pappa, zei ze, terwijl ik hoorde hoe hard ze haar best deed om zich groot te houden. Die had ze net met gierende spoed naar het ziekenhuis af laten voeren. Hij lag op de intensive care en zijn toestand was kritiek. Ze – de dokters – dachten aan een longembolie. Maar verder wisten ze het nog niet. Door mijn paniek hield mijn kindje zich op slag muisstil. Het was mijn angst dat hij er tussenuit zou piepen nog voordat zij het levenslicht zou zien.
De longembolie die ‘ze’ dachten bleek geen longembolie maar een dubbele longontsteking en dat zou de paniek minder moeten maken. Maar het antibioticum die ze in het infuus stopten bleek bij nader inzien toch niet het goede, waardoor de toestand toch weer kritiek werd en mijn kindje besloot om zich vooral nog even langer stil te houden daarbinnen. Een paar dagen verkeerde mijn vader in een wereld waar wij geen toegang tot hadden. En toen kwam de omslag, keerde hij terug op aarde en begon mijn dochter zich weer te roeren daarbinnen.
Een paar weken later werd ze geboren. Een Boeddhabeeldje van acht-en-een-half pond zwaar en vijfenvijftig centimeter lang. Zo enorm dat de verloskundige verschrikt riep dat ‘dit kind binnenkort wel op kamers kon’, zo groot als ze was. Heel langzaam veranderde het Boeddhabeeldje in een slanke den. En al die jaren was mijn vader de opa waarvan er in heel Europa geen was zoals hij. Tweeëntwintig jaar zou hij er nog zijn. Onafgebroken en onvoorwaardelijk. En pas toen de slanke den en haar moeder zover waren dat ze het zonder hem konden stellen, nam hij de benen – voorgoed. De oud en nieuw dat hij de weg naar ginds voorzichtig had verkend, bleef ons bij. Als om ons eraan te herinneren dat niets voor eeuwig is en dat elke oud en nieuw het verdient om gevierd te worden alsof het de laatste is.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
