Van mijn sokken gereden door een fatbikekind van hoogstens 10
Mijn kinderen kregen vroeger een gewoon tweedehandsje, een nieuwe waren ze in die tijd niet waard. Die werd óf gestolen, óf kwam na een paar stoepranden met vervormde wielen terug.
In de binnenstad kan ik nog maar net opzij springen. Word ik bijna van mijn sokken gereden door een fatbike. De bestuurder: ik schat ‘m op hooguit tien. Een kind nog, maar hij gaat wel op een razendsnelle manier door de straten
.
Het is een hype, plotseling overal aanwezig, zelfs in ons kleine provinciestadje. De fatbike. Waar de elektrische fiets toch vooral voor bejaarden was die niet meer tegen de wind in konden of wilden fietsen, is de fatbike superstoer. Ik zie dan ook vooral hele jonge bestuurders, liefst nog met oordopjes in en een mobiel in de hand. Sportiever worden ze er niet van volgens mij. Of ze manoeuvreren lui hangend op hun zadel door de stad, of ze staan, met hun fiets als een soort hippe stoel, in groepjes te kletsen.
Die krengen zijn nog stikduur ook. Een blik op bol.com leert me dat je al gauw 1000 euro kwijt bent. Welke ouders kopen nou zo’n dure fiets voor hun kind? Die van mij kregen vroeger op die leeftijd een tweedehandsje (en uiteraard niet elektrisch), want een nieuwe waren ze in die tijd gewoonweg niet waard. Die werd óf gestolen (o, was ik nou vergeten mijn spiksplinternieuwe fiets op slot te zetten?), óf kwam na een aantal stoepranden met vervormde wielen weer thuis. Stond ik weer bij de fietsenmaker.
Na onze scheiding kwam ik in een dorp verderop terecht, waardoor mijn kinderen best een eindje moesten fietsen naar de basisschool. Nachtmerries heb ik ervan gehad, maar die waren waarschijnlijk nog erger geweest als ze dat met 45 km per uur hadden gedaan. Die van mij moesten gewoon trappen, weer of geen weer, en mochten blij zijn als ze de 20 km per uur haalden.
Toen had ik ze het liefst aan de hand genomen en iedere dag zelf naar school gebracht, om zeker te weten dat ze veilig waren. Als alleenstaande werkende moeder zat dat er echter niet in. En als ik nu terugkijk, zijn ze er niet slechter van geworden. Geen grammetje overgewicht en ze zijn zeker niet lui. Goddank bestonden er in die tijd nog geen fatbikes. Dat had me een rib uit m’n lijf gekost en slapeloze nachten.
