Valt jou dit nou ook op?
Ik voel een enorme tweedeling in onze maatschappij. Wat zeg ik? Twee tweedelingen.
Die verdeeldheid als het gaat over antiracisme… een discussie waar niet uit te komen lijkt. ‘Ik ben geen racist’, ‘Misschien ben je geen racist, maar er sluimert bij iedereen ondergronds wel iets’, ‘Het voelt voor mij gewoon heel anders en dat kun jij niet voelen’, ‘Hoe weet jij wat ik voel en denk?’, ‘Weet je wat het is, je gebruikt verkeerde termen en die zijn kwetsend’. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met dingen die ik hoor. Het lijkt alsof elk gesprek de zaak alleen nog maar ingewikkelder maakt. Ik hou me voorlopig gewoon vast aan iets wat ik dit weekend las: Dit is geen oorlog tussen zwart en wit, maar een conflict tussen recht en onrecht.
Tot zover tweedeling nummer een
En nummer twee is ook niet mis. Heel veel “jonkies” (niet lachen, ik heb het over vijfenvijftig-min) kijken heel anders tegen die anderhalve meter aan dan heel veel ouderen (vijfenvijftig-plus). Begin juli lijkt voor veel van hen toch een beetje het einde van de maatregelen. ‘Jongens we kunnen weer!’ Jazeker, ik generaliseer er enorm op los. Zou ik niet moeten doen, want dan werk ik die tweedeling misschien nog extra in de hand. Nou ja, generaliseren… ik zei niet voor niets ‘heel veel’ jonkies en ‘heel veel’ ouderen. En hoor eens, er gebeurt me ook nét iets te veel de laatste tijd.
Het begon in het pré-coronatijdperk al met de pensioenen. Ineens moest iedereen langer doorwerken omdat er niet genoeg geld zou zijn als de pensioengerechtigde leeftijd op vijfenzestig bleef staan. Als er een ouder iemand over mopperde, kreeg ie van jongere mensen vaak terug dat de ouderen van nu heel rijk zijn, want hun huizen zijn ontzettend veel meer waard geworden. Ja… dûh! Stenen en dakpannen. Betaal daar maar eens je boodschappen mee.
Vervolgens ving ik discussies op over medische zorg voor ouderen. Boven de vijfenzestig werd het wel erg duur om iedereen maar zo lang mogelijk in leven te blijven houden. Daar moest maar eens goed naar gekeken worden… Gelukkig heb ik er niets meer over gehoord, maar wie weet is het een soort veenbrand en komt het straks weer opduiken. En nu ik ineens die plannen hoor over coronapatiënten en de richtlijnen die daar voor de toekomst bij bedacht zijn… Zitten blijkbaar weer de ouderen in het verdomhoekje. Ik hoor ook veel jonkies zeggen dat die ouderen en kwetsbaren dan maar op zichzelf moeten letten en binnen moeten blijven. Dan kan het normale leven gewoon doorgaan en lopen die vijfenvijftigplussers meteen ook niemand voor de voeten.
Het kan aan mij liggen natuurlijk, dat ik het allemaal nogal somber inzie en dit soort gedachten kan ook ontstaan doordat ik te lang opgehokt heb gezeten, maar toch… ik krijg het niet zo makkelijk uit m’n systeem. Regelmatig heb ik het gevoel dat we ineens met de meest griezelige generatiekloof zitten die je je maar voor kunt stellen. Het klinkt allemaal zo science fiction en onheilspellend. Af en toe verlang ik gewoon weer terug naar die (achteraf gezien) best gezellige, ouderwetse generatiekloof waarin het nog lekker over Led Zeppelin versus Mantovani ging. Voor de vijfenvijftig-minners (of -plussers) die nog nooit van Mantovani gehoord hebben even een kennismaking:
Nou, sorry, een nogal somber stukje vandaag. Leuker kon ik het even niet maken. Wat? Ik lijk verdorie de belastingdienst wel. Oeps! Haal ik die er ook nog bij. Nogmaals sorry. Gelukkig hebben we Wieke morgen weer, voor de vrolijke noot. Al zal ik (beloofd!) proberen er volgende week iets luchtigers van te maken. Iets met luchtige kleding en de generatiekloof misschien? Afritsbroek versus string-kini?
Liefs van Franska
Door: Franska
